مواد و روش ها: این مطالعات بر روی پرونده های دندانپزشکی در دانشگاه میشیگان، دانشکده دندانپزشکی، صورت گرفته است. برای مطالعه در این مورد، بیمار باید حداقل یک ایمپلنت در ناحیه مولار یا پری مولار، به صورت یک طرفه یا دو طرفه، در هر قوس، با یک دندان دقیقا مجاور مزیال داشته باشد. چندین نشانه در بیماران مشخص شد: محل اتصال سیمانامامل (CEJ) و استخوان کرستال (CB) دندان مجاور کاشت، سکوی کاشت (PL) و اولین تماس استخوان با ایمپلنت (BL). پارامترهای زیر اندازه گیری شد: CEJ-PL ، CEJ-CB ، CB-PL ، فاصله افقی بین دندان مجاور و (PL (HD، و فاصله عمودی بین BL و اولین رزوه ایمپلنت در مزیال (BL-m) و دیستال (BL-d) سطوح ایمپلنت.
ایمپلنت کوتاه در مقایسه با ایمپلنت های بلندتر تر در فک خلفی عمودی تقویت شده
به وبلاگ خود خوش امدید