همه چیز در مورد سفید کردن دندان ها بابلیچینگ

ایمپلنت چیست؟

ایمپلنت دندانی در حقیقت یک ریشه مصنوعی به شکل پیچ از جنس تیتانیوماست که به جای ریشه دندانطبیعی در استخوان فک کاشته می شود. همانطور که دندان طبیعی روی ریشه سوار شده است، یک یا چند دندان پروتزی یا تاج دندانی ساخته شده در لابراتوار نیز روی ایمپلنتهایی که نقش پایه را برای آنها دارد؛ سوار می شوند.

اجزاء ایمپلنت

• فیکسچر (پست یا پایه ایمپلنت)

• اباتمنت(ابزار اتصال فیکسچر به تاج)

• تاج دندانیا پروتز دندان مصنوعی

مواد سازنده ایمپلنت

اجزائ مختلف ایمپلنتاز مواد مختلفی مانند تیتانیوم، سرامیک یا زیرکونیا ساخته می شوند. اما ایمپلنت های تیتانیومیدرحال حاضر بیشترین کاربرد را دارند.

​

انواع ایمپلنت دندان

• اوردنچر

اوردنچربرپایه ایمپلنت نیز تقریبا همان ساختار دندان مصنوعیسنتی را دارد با این تفاوت که پروتز دندانی به جای قرار گرفتن روی لثه، روی پایه ایمپلنت سوار می شود.

• All on 4

ایمپلنت 4 All onروشی مبتکارانه مخصوص افرادی است که استخوان فک آنها فضا یا تراکم کافی برای کاشت بیش از 4 ایمپلنت را ندارد. در این روش 4 ایمپلنت با زاویه های مشخص در 4 ناحیه از استخوان فک که بیشترین تراکم و فضا را دارند کاشته می شود تا پروتز دندانی روی آنها سوار شود.

• مینی ایمپلنت

مینی ایمپلنت از یک پایه تیتانیومی که درون استخوان فک کاشته می شود تشکیل شده که انتهای آن یک گوی کوچک و یک سوکت همراه با حلقه پلاستیکی قرار گرفته و وظیفه چسباندن دندان به پایه را برعهده دارد. چون تمام مراحل کاشت مینی ایمپلنت طی یک جلسه انجام می گیرد به آن ایمپلنت یک روزه نیز گفته می شود.

• ایمپلنت دیجیتال یا ایمپلنت فوری

ایمپلنت دیجیتال از مدل سازی کامپیوتر سه بعدی برای بررسی شرایط استخوان فک و موقعیت قرار گیری رشته های عصبی استفاده می کند. دندانپزشک با داشتن این اطلاعات معتبر می‌تواند عمل کاشت ایمپلنت را با کمترین شکاف در فک طراحی کند. در این روش کاشت ایمپلنت دندانپزشک پایه ایمپلنت، اباتمنت و تاج دندان مصنوعی موقت را در همان جلسه اول در دهان بیمار قرار می دهد. بهبود لثه پس از کاشت ایمپلنت و سوار شدن تاج دندان مصنوعی موقتی بدون استفاده از هیلینگ کپ انجام می گیرد. در این روش نیازی به بخیه زدن و انتظار 4 تا ۶ ماهه برای قرار گرفتن تاج دندان روی ایمپلنت نمی باشد.

• ایمپلنت سنتی یا ایمپلنت استاندارد

روش سنتی کاشت ایمپلنتطی دو مرحله انجام می گیرد که بین هر مرحله سه تا شش ماه فاصله زمانی وجود دارد. این فاصله زمانی با توجه به شرایط سلامتی و نحوه بهبود زخم بیمار ممکن است متغیر باشد. ایمپلنت هایی که از نوع اندو استیل هستند دارای تخلخل ها و منافذی در ساختار پایه خود می باشند که به استئوبلاستو بافتهای مرتبط با آن اجازه می‌دهند در این منافذ رشد کنند. در اصطلاح ایمپلنتولوژی به این فرایند استئواینتگریشن می گویند.

جراحی های اصلاحی پیش از کاشت دندان

• پیوند استخوان یا اصلاح ریج (Ridge modification): در شرایطی که استخوان فرد تحلیل رفته باشد یا تراکم کافی نداشته باشد و یا ارتفاع آن برای کاشت پایه ایمپلنت مناسب نباشد؛ معمولا پیش از اقدام به کاشت ایمپلنت از پودر استخوان برای پیوند استخوان فک استفاده می شود.

• لیفت سینوس (Sinus lift) : سینوس فک بالا ممکن است به استخوان فک بسیار نزدیک باشد بنابراین ارتفاع استخوان فک برای کاشت پایه ایمپلنت کافی نیست. در این شرایط جراح، پس از بلند کردن بافت لثه، یک حفره کوچک در استخوان ایجاد می کند و غشای بین سینوس در طرف دیگر حفره که سینوس را از استخوان فک جدا کرده مشاهده می شود. این غشا توسط ابزار مخصوصی به عقب هل داده می‌شود تا از استخوان فک فاصله بگیرد. سپس گرانولهای ماده گرفت استخوان در این فضای خالی که قبلا سینوس قرار داشت جا داده می شوند.

• مراحل کاشت ایمپلنت

کاشت ایمپلنت توسط دندانپزشک در دو مرحله انجام می گیرد:

1. کاشت پایه ایمپلنت داخل استخوان فک

2. نصب اباتمنت و تاج دندان مصنوعی روی پایه

زمانی حدود 3 تا 6 ماه بین این دو مرحله درنظر گرفته می شود تا پایه ایمپلنت به استخوان فک جوش بخورد و توانایی حمایت کردن از تاج دندان مصنوعی را داشته باشد.

• تکنولوژی CAD/CAM

پروتکل CAD/CAM (کدکم) به منظور طراحی، ساخت و قرار گرفتن دقیق پروتزهای دندانی روی پایه‌های ایمپلنت معرفی شد. تکنولوژی کدکم شامل سه مرحله می شود: اسکنینگ، مدل سازی کاشت ایمپلنتبا کمک کامپیوتر (کد CAD)، ساخت و طراحی پروتز دندان مصنوعیبا کمک کامپیوتر (کم CAM) و پرینتر سه بعدی

• اندازه ایمپلنت

ایمپلنت های دندانیبسته به ضخامت پایه ای که در لثه کاشته می شود به سه نوع مینی ایمپلنت (حدود 1.8 تا 3.3 میلی متر)، میدی ایمپلنت(حدود 3.30 تا 4.30 میلی متر) و ایمپلنت معمولی یا استاندارد (حدود 4.6 تا 6 میلی متر) تقسیم می شوند.

مزایای کاشت ایمپلنت

• کمک به جویدن و هضم بهتر غذا

• جلوگیری از تحلیل استخوان فک

• حفظ ساختار چهره

• احساس راحتی بیشتر

• ظاهر شبیه دندان طبیعی

• دوام و طول عمر طولانی

کاندید مناسب برای کاشت ایمپلنت

تمام افرادی که از سلامتی عمومی کافی برخوردار باشند و بافت لثه و استخوان فک سالمی داشته باشند؛ می ‌توانند ایمپلنت دندانانجام دهد.

چه افرادی نمی توانند ایمپلنت دندانانجام دهند؟

افرادی که در شرایط خاص زیر باشند بهتر است تا برطرف شدن مشکلشان از کاشت ایمپلنتخودداریکنند:

• دیابت کنترل نشده

• بارداری

• سکته قلبی

• ضربان قلب نامنظم و غیرقابل کنتری

• پوکی استخوان

• بیماران تحت‌ رادیوتراپی به‌خصوص در ناحیه فک و صورت

• شیمی‌درمانی و پرتودرمانی

• مصرف طولانی مدت بیس ‌فسفونات

• بیماری‌ در سیستم ایمنی بدن مانند لوسمی

• کشیدن سیگار و قلیان

محدودیت سنی برای کاشت ایمپلنت

معمولاً ایمپلنت دندان روی افراد کوچکتر از ۱۸ سال انجام نمی شود و دندانپزشک توصیه می کند که فرد تا پایان رشد کامل فک خود منتظر بماند. همچنین حداکثر سن نیز برای ایمپلنت مطرح نیست به طوریکه بسیاری از سالمندان تصمیم میگیرند که به جای دندان های مصنوعی دردسر ساز به کاشت ایمپلنت یا اوردنچر روی آورند که میزان موفقیت آن نیز بیش از ۹۵ درصد است.

مدت زمان ریکاوری پس از کاشت ایمپلنت

به طور متوسط درمان و ریکاوری در ایمپلنتمعمولی بین 3 تا 6 ماه پس از کاشت پایه و حدود 3 ماه پس از قرار دادن اباتمنتاست که بیمار را 9 ماه درگیر می کند. درصورتیکه مدت زمان درمان و ریکاوری در مینی ایمپلنتبه حدود 1 تا 3 ماه کاهش می یابد.

درصد موفقیت کاشت ایمپلنت

طبق آمارهای به دست آمده نرخ موفقیت ایمپلنت های دندانی در طی ده سال حدود ۹۰ تا ۹۵ درصد است. هر چند که این روش درمانی کاملا توسط دندانپزشکان و جامعه دندانپزشکیمورد تایید قرار گرفته است اما مانند هر عمل جراحی دیگری کاشت ایمپلنتنیز می تواند با مشکلات متعددی روبرو شود.

​

دوام و طول عمر کاشت ایمپلنت

کاشت دندانیک روش دائمی برای جایگزین کردن دندان طبیعی است. به طور کلی تاج دندان سرامیکی بیش از ۱۵ سال و ایمپلنت دنداننیز بیش از ۲۵ سال با همان کیفیت اولیه در فک بیمار پایدار می ماند.

مقایسه روش بریج و ایمپلنت دندان

در روش بریججای خالی دندان با تاج دندان مصنوعی که از دندانهای کناری به عنوان پایه استفاده می کند؛ پر می شود. اما در روش کاشت ایمپلنت، پایه درون استخوان فک کاشته شده و علاوه بر حفظ سلامت استخوان و لثه آسیبی به دندانهای کناری وارد نمی کند.

مقایسه اوردنچر و دندان مصنوعی

اصلی ترین تفاوت اوردنچر با دندان های مصنوعی سنتی این است که اوردنچر توسط پایه های ایمپلنت دنداندر دهان ثابت می ماند و جابجایی ناخواسته ای هنگام غذا خوردن یا صحبت کردن ندارد. در صورتی که دندان مصنوعی سنتی فقط روی بافت لثه قرار می گیرد و ثبات زیادی ندارد.

مقایسه روش ایمپلنت و ارتودنسی

به طور معمول درمان ارتودنسی شامل براکت هایی است که روی دندان قرار می گیرند و درمان آن پیش از کاشت ایمپلنت تکمیل می شود. به این ترتیب پس از انجام ارتودنسی فضای کافی برای کاشت ایمپلنت ایجاد می شود. اما گاهی اوقات، ایمپلنت های دندانی پیش از براکت‌ها کاشت شده اند و ارتودنتیست از آنها به عنوان لنگرگاه (anchor point) برای براکت ها استفاده می کند.

معایب ایمپلنت

• هزینه بالا

• نیاز به انجام عمل جراحی متعدد

• خطرات و عوارض جانبی ناشی از انجام عمل جراحی

• درد و احساس ناراحتی

• کبودی اطراف ناحیه عمل شده

• تورم صورت و لثه

• خونریزی خفیف پس از عمل جراحی

• زمان بهبودی طولانی مدت

• عدم موفقیت کاشت دندان

• پس زدن ایمپلنت

• نیاز به تعویض تاج دندان ایمپلنت

• عدم پوشش بیمه درمانی

• نیاز به مراجعه به پزشکان متعدد با تخصص های مختلف

• بوی بد دهان

• عفونت در محل کاشت ایمپلنت

• میکرو جابجایی ایمپلنت

• واکنش های آلرژیک

تیم پزشکی متخصص در کاشت ایمپلنت

برای انجام عمل لیفت سینوس و پیوند استخوان باید به متخصص فک و دهان یا پریودنتیست مراجعه کرد درصورتیکه عمل کاشت ایمپلنت توسط ایمپلنتولوژیستانجام می گیرد. ساخت پروتز دندان مصنوعی در لابراتوار نیز توسط پروتودنتیست انجام می گیرد.

معروفترین برندهای ایمپلنت دندان

مهمترین و با کیفیت ترین شرکت های تولید کننده ایمپلنت های دندانیرا به ترتیب زیر برشمرد:

• Straumann

• Nobel Biocare) Danaher)

• Dentsply Sirona) Previously Astra Tech)

• Zimmer Biomet

• BioHorizons

عوارض جانبی کاشت ایمپلنت نامرغوب

با کاشت ایمپلنت نامرغوب یا غیراستاندارد ، پس از مدت کوتاهی نشانه هایی مانند بی حسی یا خارش در ناحیه زبان، لب ها یا لثه که نشاندهنده پس زدن پایه ایمپلنت است در فک مشاهده می شود. از دیگر عوارض بلند مدت نیز می توان به موارد زیر اشاره کرد:

1. درد و احساس ناراحتی شدید

2. مشکل هنگام خوردن و جویدن

3. واکنش آلرژیک بدن به پایه ایمپلنت

4. التهاب لثه ها

5. لق شدن ایمپلنت

6. استاندارد نبودن ابعاد پایه ایمپلنت

جایگزین کردن ایمپلنت دندانپس از عدم موفقیت

دندان پزشکپس از خارج کردن ایمپلنت لق شده که مشکلات متعددی را برای بیمار ایجاد کرده ابتدا عوارض جانبی ناشی از آن مانند ایجاد عفونت یا تحلیل لثه را با روش‌های مختلف درمان کرده و سپس اقدام به کاشت مجدد ایمپلنت های دندانی مرغوب و استاندارد می نماید.

مهمترین دلایل شکست درمان کاشت ایمپلنت

به طور کلی ریسک فاکتورهای کوتاه مدت که موجب شکست سریع روش کاشت ایمپلنت می شوند از جمله سیگار کشیدن، مصرف داروهای خاص، خون رسانی ناکافی به استخوان و بافت لثه اطراف ایمپلنت، عدم رعایت بهداشت دهان و دندان و همچنین عجله کردن در انجام مراحل کاشت ایمپلنتو سوار کردن پروتز دندان مصنوعی می توانند از دلایل شکست کوتاه مدت این روش باشند. ریسک فاکتورهای بلند مدت نیز شامل عفونت های باکتریایی، نحوه برنامه ریزی نادرست کاشت ایمپلنت، عدم رعایت بهداشت دهان و دندان می شود.

تاریخچه ایمپلنت

در گذشته های دور، حدود 2000 سال قبل از میلاد، نسخه های اولیه ایمپلنت دندانی در تمدن چین باستانمورد استفاده قرار می گرفت. در آن زمان از میخچه های درست شده از بامبو به عنوان جایگزینی برای دندان ها استفاده می شد.

ایمپلنت دندانی به تمدن مایاها در سال 600 میلادی نیز بر می گردد. آثار باستانی مصری هاو سلیتک ها نیز نشان از استفاده از فلزات گرانبها، عاج و حتی دندان انسان های دیگر برای کاشت ایمپلنت دارند.

در قرن هجدهم میلادی، تعدادی از پژوهشگران شروع به انجام آزمایشاتی برای ساخت ایمپلنت های دندانی با استفاده از طلا و آلیاژ کردند، اما این آزمایش ها خیلی موفق نبودند. در سال 1886، یک پزشک، از یک تاج چینی سوارشده روی یک دیسک پلاتینی به عنوان ایمپلنت استفاده کرد که آن هم در طولانی مدت نتایج مثبتی در بر نداشت.

در سال 1952، یک جراح ارتوپدی سوئدی به نام Per-Ingvar Brånemark متوجه خواص مورد نیاز برای جوش خوردن موفقیت آمیز ایمپلنت شد.اولین عمل کاشت ایمپلنت دندانی از جنس تیتانیوم، توسط برین مارک روی یک فرد داوطلب در سال 1965 انجام شد. برین مارک سرانجام در سال 1981 پس از سی سال تحقیق دقیق و مطالعات انسانی یافته های خود را منتشر کرد و ایمپلنت های مدرنی که امروزه می شناسیم؛ ساخته شدند.

منبع: کلینیک دندانپزشکی دکتر محمدی

مشاهده پست مشابه : چرا در روز کاشت پایه ایمپلنت دندان، تاج بر روی آن قرار نمی گیرد؟

کاشت ایمپلنت دندان یکی از بهترین تصمیماتی است که می‌توانید برای رسیدن به لبخندی زیبا و کارآمد بگیرید. زمانی که ایمپلنت دندانبه طور کامل بهبود یافت فقط کافیست تاج دندان روی آن سوار شود تا از داشتن لبخندی جذاب و طبیعی لذت ببرید و به طور کلی فراموش کنید که یک ریشه و تاج مصنوعی در دهان دارید. مطمئن باشید که کاشت ایمپلنت دندان حسی طبیعی را به شما القا خواهد کرد اما برای رسیدن به این نتیجه فوق‌العاده و مطلوب باید مدت‌زمانی انتظار بکشید تا عمل جراحی ایمپلنتبهبود یافته و بتوان تاج این دندان دائمی را روی آن سوار کرد.

بعد از کاشت ایمپلنت دندان باید مدت زمانی منتظر بمانید تا فرآیند بهبود طی شود. زمان بهبود و ریکاوری در هر فرد متفاوت است و عوامل مختلفی وجود دارد که روی این زمان بهبود بعد از کاشت ایمپلنت‌های دندانی تاثیر گذار است:

1- فرایند اسئواینتگریشن (Oseointegration)

اسئواینتگریشنیا فرایند جوش خوردن استخوان با پایه ایمپلنتپیش از سوار کردن تاج دندان مصنوعی باید به طور کامل انجام گیرد. زمان مناسبی باید بگذرد تا فرایند اسئواینتگریشن به طور کامل انجام گیرد. جوش خوردن استخوان فرآیندی است که موجب اتصال فیکسچر و استخوان فک شده و در حقیقت پایه ایمپلنت در استخوان فک را ثابت نگه می دارد تا بتواند از تاج دندان مصنوعی حمایت کند. چون پایه ایمپلنت به طور مستقیم به استخوان فک جوش میخورد طی کردن این مدت زمان ریکاوری و بهبود بسیار مهم است. در غیر این صورت عمل کاشت ایمپلنت با شکست مواجه خواهد شد.

زمانی که پس از از طی چند ماه جوش خوردن استخوان فک با ایمپلنت انجام گرفت می توان تاج دندان را با اطمینان کامل روی پایه سوار کرد تا بیمار بدون هیچ مشکلی بتواند از دندان ایمپلنت شده جدید مثل دندان طبیعی خود استفاده کند. فرایند جوش خوردن استخوان در افراد مختلف متفاوت است و معمولاً بین ۴ تا ۶ ماه زمان می برد.

2- کشیدن دندان

در صورتی که بیمار هنوز ریشه دندان قبلی را خارج نکرده باشد؛ معمولاً دندانپزشکپس از کشیدن دندان از بیمار می خواهد که حدود ۳ تا ۶ ماه منتظر بماند تا بافت های اطراف کمی بهبود یابند و سپس عمل کاشت ایمپلنت انجام شود. هر چند می توان کاشت پایه ایمپلنت را همزمان با کشیدن دندان دان انجام داد اما باید توجه داشته باشید که برخی از بیماران کاندید مناسبی برای کاشت ایمپلنت بلافاصله پس از کشیدن دندان نیستند. دندانپزشک با بررسی شرایط سلامت عمومی، سلامت دهان و دهان و شرایط فیزیکی فرد تصمیم می گیرد که آیا می توان کاشت ایمپلنترا همزمان با کشیدن ریشه دندان انجام داد یا خیر.

3- پیوند استخوان

در صورتی که تراکم استخوان فرد برای کاشت پایه ایمپلنتدر محل دندان از دست رفته کافی نباشد؛ پیوند استخوان انجام می گیرد. در برخی موارد نیز رتفاع استخوان به عنوان مثال در فک بالا که حفرات سینوسی در آن قرار گرفته‌اند؛ برای کاشت سینوس مناسب نیست و در نتیجه باید عمل لیفت سینوسانجام گیرد. انجام هر کدام از این عمل‌های جراحی حدود ۴ تا ۶ ماه زمان انتظار را برای کاشت ایمپلنت افزایش خواهد داد. چون پیش از اقدام به کاشت ایمپلنت‌های دندانی باید بافت‌های زیر آن به طور کامل بهبود یافته باشند و استخوان ارتفاع طرح کافی برای قرارگرفتن فیکسچر را داشته باشد.

4- سلامت عمومی و شرایط فیزیکی

سرعت بهبود زخم و ترمیم بافتهای دهان و دندان بیماران نقش مهمی در تعیین زمان سوار کردن تاج دندان ایفا می کند. به همین علت سلامت عمومی بیمار، روند بهبود و تعداد دندان هایی که قرار است ایمپلنت شوند از عواملی است که باید برای تعیین برنامه زمانبندی کاشت پایه ایمپلنتو سوار کردن پروتز دندانمصنوعی آن در نظر گرفته شود.

​

نحوه تعیین زمان بندی سوار کردن تاج دندان

به طور معمول بیماران باید حدود ۳ تا ۶ ماه زمان برای بهبود ریشه مصنوعی یا پایه ایمپلنت که در استخوان فک کاشته شده در نظر بگیرند. هرچند این مدت زمان به نظر طولانی می رسد اما با توجه به کارایی نهایی ایمپلنت ها انتظار این مدت زمان ارزشش را دارد.

پس از گذشت مدت زمان بهبود و ریکاوری پایه ایمپلنت، اباتمنت روی ریشه مصنوعی سوار شده و قالبی از آن برای ایجاد دندان های جدید گرفته می شود. به این ترتیب شخص می ‌تواند با کمک ایمپلنتولوژیست ، رنگ شکل و ظاهر تاج دندان را به نحوه دلخواه خود تعیین کند.

سوار کردن تاج دندان مصنوعی روی پایه‌های ایمپلنت را می توان در سه زمان مختلف انجام داد:

• فرایند بارگذاری فوری

فرایند بارگذاری فوری به این معنی است که اباتمنتیا همان پروتز دندانمصنوعی در همان مرحله کاشت پایه ایمپلنتروی آن سوار می شود.

این روش که جدیدا ابداع شده و به ایمپلنت فورییا ایمپلنتیک روزه معروف است که با هدف کوتاه کردن زمان انتظار بیماران طراحی شده است. اما اکثر دندانپزشکان ترجیح می‌دهند که از همان روش کاشت ایمپلنت استاندارد استفاده کنند. چون جوش خوردن پایه ایمپلنت به استخوان فک مهم‌تر از انتظار بیمار در دوره بهبود و ریکاوری بدون تاج دندان است.

• بارگزاری سریع

بارگذاری سریع به این معنی است که اباتمنت ها و تاج دندان حدوداً یک تا دوازده هفته پس از عمل جراحی کاشت ایمپلنت روی پایه ها سوار شوند.

این دو روش بارگذاری محدودیت های خاص خود را دارند. هم روش بارگذاری سریع و هم در روش بارگذاری فوری، دندان پزشک پروتز دندان مصنوعی موقتی را برای مدت زمان کوتاهی تا آماده شدن تاج دندان اصلی روی ایمپلنت ها سوار می‌کند.

در این مدت ایمپلنتفرصت دارد تا با استخوان فک جوش بخورد و دندانپزشک نیز نحوه صحیح جوش خوردن آن را بررسی خواهد کرد تا زمانی که پروتز دندان مصنوعی دائمی ساخته شود.

• بارگذاری با تاخیر

بارگذاری با تاخیر معمولترین روش سوار کردن پروتز دندانمصنوعی روی پایه های ایمپلنت است. در این روش بیمار سه تا شش ماه منتظر می‌ماند تا پایه ایمپلنتو طور کامل با استخوان فک جوش خورده و فرایند اسئواینتگریشن تکمیل شود.

پیش از اتصال اباتمنت هاف دندانپزشکپایه های ایمپلنت را چک می کند تا به درستی با استخوان فک جوش خورده باشند.

حقیقت این است که تکمیل فرایند اسئواینتگریشن به زمان بستگی دارد و زمانی که اولین نشانه های جوش خوردن ایمپلنت به استخوان فک طی چند هفته مشاهده شد؛ اتصال پایدار طی چند ماه یا حتی یک سال بعد ایجاد خواهد گردید. بنابراین فرایند جوش خوردن استخوان فک با ایمپلنت پس از سوار کردن تاج دندان مصنوعی روی پایه ایمپلنت نیز ادامه خواهد یافت.

تنها دلیل انتظار برای سوار کردن تاج دندان مصنوعیروی پایه ایمپلنت هم تکمیل این فرآیند است تا تاج دندان مصنوعی بار اضافه روی پایه‌های ایمپلنت وارد نکرده و موجب شکست روش کاشت ایمپلنت نشود.

چه مدت طول می کشد تا بتوان تاج دندان مصنوعی را روی پایه ایمپلنت سوار کرد؟

بعد از انجام عمل کاشت ایمپلنت، استخوان فک شما شروع به رشد کردن اطراف پایه خواهد کرد. ریشه تیتانیومی کاشته شده به این ترتیب به استخوان فک شما جوش میخورد و بدن در حال انجام فرایندی برای تشخیص این ریشه تیتانیومی جدید به عنوان استخوان فک شما و رشد دادن استخوان اطراف آن است.

اگر با ظاهر ناخوشایند جای خالی دندانتان در مدتی که ایمپلنت باید جوش بخورد مشکل دارید؛ می توانید از دندانپزشک بخواهید تا یک تاج موقتی روی پایه ایمپلنت سوار کند. به این ترتیب محل کاشت ایمپلنت خالی باقی نمی ماند. سوار کردن تاج دندان موقتی این مزیت را دارد که ذرات غذایی در محل خالی تجمع نمی یابند و از ایجاد عفونت جلوگیری می کند. البته معمولاً پس از کاشت ایمپلنت یک هیلینگ کپ در محل عمل جراحی قرار داده می شود. این پروتز موقتی بسیار کوچکتر از دندان شما است چون پایه ایمپلنت هنوز آمادگی کامل برای تحمل کردن وزن تاج دندان مصنوعی اصلی را ندارد.

چه مراحلی پس از کاشت ایمپلنت باید طی شود تا تاج دندان مصنوعی اصلی روی پای سوار شود؟

1- دندانپزشک احتمالاً از شما می‌خواهد پیش از اینکه زمان سوار شدن تاج دندان مصنوعی است فرا برسد دو جلسه دیگر به مطب مراجعه کنید. در این مدت نحوه بهبود لثه و بافت استخوان جوش خوردن با این پایه ایمپلنت توسط دندانپزشک بررسی می کرد.

2- دندانپزشک قالب هایی از نحوه گاز زدن شما برای ایجاد تاج دندان دائمی تهیه می کند تا تاج دندان دائمی به درستی با سایر دندان‌های شما هم تراز باشد و مشکلی هنگام جویدن یا گاز زدن غذاها برای شما ایجاد نشود.

3- بعد از اینکه محل عمل جراحی کاشت ایمپلنت به طور کامل بهبود یافت و پایه به استخوان فک جوش خورد؛ زمان سوار کردن تاج دندان مصنوعی فرا رسیده است که باید روی اباتمنت قرار بگیرد.

4- بسته به تصمیم شما و دندانپزشک ممکن است تاج دندان دائم به صورت یک تاج دندان مستقل یا در صورتی که چند دندان خود را از دست داده باشید به صورت بریج بر پایه ایمپلنت یا اوردنچر یا به صورت پروتز دندان مصنوعی متحرک روی پایه‌های ایمپلنت سوار شود.

زمان بهبود پس از کاشت پایه ایمپلنت چقدر است؟

در برخی افراد بافتهای استخوانی و بافت لثه اطراف محل کاشت ایمپلنت سریع‌تر بهبود یافته و استخوان فرد به سرعت با پایه ایمپلنت جوش می‌خورد. در نتیجه طی چند ماه شرایط دهان و دندان برای سوار کردن پروتز دندان مصنوعی آماده است. در صورتی که مشکلاتی مانند دیابت، سیگار کشیدن، بیماری های سیستم ایمنی و غیره را داشته باشید؛ ممکن است زمان بهبود و ریکاوری شما بیش از حالت عادی طول بکشد و حتی پس از 6 ماه نیز پایه ایمپلنت آمادگی لازم برای تحمل بار وارد شده از طرف تاج دندان را نداشته باشد. ایمپلنتولوژیست با بررسی تمامی شرایط تنها زمانی تاج دندان مصنوعی را روی ایمپلنت قرار می دهد که از موفقیت کاشت آن اطمینان کامل حاصل کند.

در هر صورت چند ماه باید بگذرد تا دندانپزشک تشخیص دهد که فرایند اسئواینتگریشن به طور کامل انجام گرفته است. طی انجام این فرآیند، ایمپلنت به طور کامل جوش خورده و استحکام کافی برای حمایت از پروتز دندان مصنوعی را ایجاد می کند. پس از تکمیل این فرآیند دندانپزشک تاج دندان دائمی را روی پایین نصب کرده و بیمار می تواند باقی عمر خود را را از زیبایی و عملکرد ایمپلنت دندانلذت ببرد.

بنابراین زمان مورد نیاز بین عمل جراحی دندان و کاشته سوار کردن تاج دندان به عوامل زیر بستگی دارد:

• سرعتی که بافت‌های دهان بهبود می‌یابد

• سلامت عمومی بدن و سرعت ریکاوری بدن

• تعداد ایمپلنت های دندانی که باید کاشته شود

• محل کاشت ایمپلنت های دندان

چرا مدت زمان انتظار بین کاشت پایه ایمپلنت و سوار کردن تاج دندان مصنوعی طولانی است؟

برای اینکه پایه ایمپلنت بتواند به طور دائم پایدار باقی بماند؛ باید استخوان روی سطح ایمپلنت رشد کند. این فرایند جوش خوردن استخوان یا اسئواینتگریشن نام دارد. جوش خوردن استخوان به صورت تشکیل یک سطح مستقیم بین پایه ایمپلنت و استخوان بدون وجود هیچ گونه بافت نرم بین آنها تعریف می شود. در ایمپلنتولوژی، اسئواینتگریشن به این معنی است که استخوان فک دقیقاً تا سطح ایمپلنت بدون وجود هیچ گونه لایه بافت نرمی رشد می کند. پس از اینکه اسئواینتگریشن کامل شد؛ ایمپلنت کاملا مستحکم توسط استخوان در جای خود ثابت نگه داشته می شود. تکمیل این فرایند چندین ماه طول می کشد که به عوامل زیر بستگی دارد:

• جنس ایمپلنت

ایمپلنت های دندانی از جنس فلزی، سرامیک (زیرکونیا) و مواد پلیمری ساخته می شوند که پایه و اساس تمام آنها معمولاً تیتانیوم است. تا امروز تیتانیوم به سبب سازگاری که جهت اتصال سطح آن به استخوان فک دارد بیشترین کاربرد را در ساخت پایه ایمپلنت داشته است.

اما ایمپلنتهای دندانی زیر کنیا نیز اخیراً کاربرد گسترده ای پیدا کرده اند. هرچند که این جنس پایه ایمپلنت تقریباً جدید است اما انواع مختلفی از ایمپلنت ها در حال طراحی و تولید از این جنس هستند.

• زمان بارگذاری

زمان بار گذاری به زمانی گفته می شود که دندان مصنوعی روی پایه های ایمپلنت قرار میگیرد. در اصطلاح عموم در صورتی که پیش از تکمیل فرایند جوش خوردن یا اسئواینتگریشن، بار زیادی روی پایه ایمپلنت وارد شود؛ کاشت ایمپلنت با شکست مواجه خواهد شد. چون پایه قادر به تحمل بار اضافی نخواهد بود.

منبع: کلینیک دندانپزشکی دکتر محمدی

مواد و روش ها:شصت بیمار که دندانخود را از دست داده بودند و تاج باقیمانده آنها در بالای کانال فک، ارتفاعی به اندازه هفت تا هشت میلی متر و ضخامتی به اندازه حداقل 5.5 میلی متر داشت (اندازه گیری شده به کمک سی تی اسکن)، به طور رندوم به دو گروه تقسیم شدند. برای یک گروه از آنها یک تا سه ایمپلنت 6.6 میلی متری و برای گروه دیگر ایمپلنت 9.6 میلی متری یا بلندتر در استخوان فک تقویت شده به صورت عمودی، کاشته میشد. استخوان فک آنها با بلوک های استخوانی غیر آلی گاوی پوشیده شده با عایق های قابل جذب، تقویت شده بود. پیوندهای استخوان 5 ماه قبل از کاشتن ایمپلنت قرار داده شده بوده و به آنها برای بهبودی زمان داده شده بود. چهار ماه پس از قراردادن پروتزهای آکریلیک موقت ، آنها توسط پروتزهای فلزی و سرامیکی دائمی جایگزین شدند. نتیجه این اقدامات: عدم موفقیت کاشت ایمپلنت و پروتز؛ عوارض؛ و تغییرات در بافت استخوان حاشیه ای ایمپلنت . تمام بیماران تا پنج سال پس از کاشت ایمپلنت تحت بررسی بودند.

نتایج: پنج سال پس از کاشت، 8 تا از بیماران انصراف دادند (3 تا از گروهی که ایمپلنت های کوتاهتر دریافت کرده بودند و پنج تا از گروه دیگر که استخوان فکشان تقویت شده بود). در مورد دوتا از بیماران تقویت استخوان فک با شکست مواجه شد و درنتیجه فقط ایمپلنتهای 6.6 میلی متری میتوانست برای آنها کاشته شود. از لحاظ آماری، تفاوت خاصی در تعداد شکست پروتز و ایمپلنت در دو گروه دیده نمیشد. در گروه با ایمپلنت کوتاهتر، 5 تا از پروتزها در 4 بیمار و در گروه دیگرپنج پروتز در پنج بیمار با شکست مواجه شدند. پنج تا از ایمپلنت های کوتاه تر در سه بیمار و سه ایمپلنت بلندتر در سه بیمار شکست خوردند. هر دو گروه در نهایت دچار تحلیل استخوان محل ایمپلنت شدند. پنج سال پس از کاشت ایمپلنت، گروهی که ایمپلنت های کوتاه داشتند، به طورمیانگین، استخوان محل ایمپلنت شان حدود 1.49 میلی متر تحلیل رفت. در مقابل، این عدد در گروه دیگر حدود 2.34 میلی متر بود. ایمپلنت های کوتاه نسبت به ایمپلنت های بلند بسیار کمترباعث تحلیل رفتن استخوان محل ایمپلنت شدند.

جمع بندی: وقتی استخوان باقیمانده بالای کانال فک بین 7 تا 8 میلی متر باشد، ایمپلنت های 6.6 میلی متری انتخاب بهتری نسبت به تقویت عمودی قسمت های خلفی فک آتروفیک هستند، چرا که درمان سریعتر، ارزان تر و دارای عوارض کمتری است. شاید بررسی های طولانی تر برای تایید این نتایج لازم باشند، اما با این حال در این بررسی میان مدت، ایمپلنت های کوتاه حداقل به اندازه ایمپلنت های بلندتر که در استخوان فک تقویت شده کاشته میشوند، خوب هستند.

​

مقدمه

ایمپلنت های کوتاه، وقتی که ارتفاع استخوان به قدری باشد که امکان کاشت ایمپلنتی با طول بیشتر از 7 میلی متر وجود نداشته باشد، میتوانند جایگزینی برای عمل های تقویت عمودی باشند. با این وجود ، بررسی های بیشتر از 3 سال به استثناء یک آزمایش 10 ساله که ایمپلنت های 11 میلی متری را به عنوان ایمپلنت "کوتاه" در نظر میگرفت ، هنوز هم انجام نشده است. در صورتی که ارتفاع باقیمانده استخوان فک پایین کمتر از 10 میلیمتر باشد، پروتزهای پشتیبانی شده توسط ایمپلنت در معرض خطر بیشتری برای شکست قرار می گیرند ، بنابراین روش های تهاجمی تر یا برای تقویت عمودی استخوان و یا برای جابجایی عصب تحتانی بطنی برای ایجاد امکان کاشت ایمپلنت های بلندتر انجام می شود. در حالی که نشان داده شده است که می توان استخوان را به صورت عمودی با روشهای مختلفی تقویت کرد ، این تکنیک ها با عوارض قابل توجهی بعد از عمل همراه هستند، می توانند گران باشند و به مدت طولانی درمان (حداکثر 1 سال) نیاز دارند. در مقابل، اثربخشی روشهای انتقال عصب هیچگاه در آزمایشات مقایسه ای مناسب ارزیابی نشده است. جابه جایی عصب نیازمند مهارت و تکنیک بسیار بالایی است و می تواند باعث از بین رفتن دائمی حساسیت عصبی همراه باشد، بنابراین امروزه به ندرت مورد استفاده قرار می گیرد.

ایمپلنت های کوتاهدرصورتی که میزان موفقیت یکسانی داشته باشند، می توانند جایگزین ساده تر، ارزان تر و سریع تر برای تقویت عمودی استخوان باشند. تعریف ایمپلنت های کوتاه بحث برانگیز است زیرا برخی از نویسندگان ایمپلنت های کوتاه را با طول 7 mm تا 10 mm13 را در نظر می گیرند، در حالی که سایر نویسندگان ایمپلنتهای "کوتاه" را با طول طراحی شده برای قرارگیری در استخوان از 8 mm یا کمتر در نظر می گیرند. با این وجود ، معمولاً برای ایمپلنت های 7 میلی متری یا کوتاه تر به اندازه ایمپلنت های بلندممکن است پیش بینی طولانی مدت خوبی نشود. در حالی که استفاده از کاشت های بلند تر هنگامی که ارتفاع استخوان اجازه این کار را می دهد معقول است ، هنوز معلوم نیست که چگونه می توان در فکی با ارتفاع استخوان باقیمانده بین 5 تا 8 میلی متر، عمل کاشت ایمپلنترا انجام داد. آزمایشات با بررسی های حداکثر 1 ساله پس از کاشت ایمپلنت نشان می دهد که ایمپلنت های کوتاه ممکن است جایگزین خوب یا حتی بهتری برای ایمپلنت های بلندتر که در استخوان فک تقویت شده به صورت عمودی کاشته میشوند، باشند. با این حال ، بررسی های تا 3 سال پس از کاشت هنوز هم برای توصیه به استفاده از ایمپلنت های کوتاه خیلی مدت می دارند ، زیرا پیش بینی های طولانی مدت برای آنها عملاً ناشناخته است. بنابراین بررسی های طولانی تر ، به طور ایده آل تا 10 سال مورد نیاز است. هدف از این کارآزمایی کنترل شده تصادفی ، مقایسه نتایج آزمایشهای با پروتز جزئی پشتیبانی شده توسط ایمپلنت های 6.6 میلی متری با پروتز های پشتیبانی شده با ایمپلنت های 9.6 میلی متری مشابه که در استخوان فک تقویت شده عمودی توسط بلوک استخوانی غیرآلی گاوی قرار میگیرند، است. تحقیق حاضر داده ها را تا 5 سال پس از کاشت گزارش می دهد. تحقیقات قبلی داده ها را در 5 ماه، 1 سال و 3 سال پس از کاشت گزارش کردند. در انتشارات قبلی همین مطالعه، ارتفاع های متفاوتی برای ایمپلنت ها گزارش شده بود: 7 میلی متری و 6.3 میلی متری بررسی شده به ترتیب در 5 ماه ، 1 و 3 سال پس از کاشت. این به دلیل اطلاعات گیج کننده ارائه شده توسط تولیدکننده بود: ارتفاع واقعی کاشت های کوتاه از راس تا محل اتصال تاج و ریشه که به طور بالقوه با استخوان در ارتباط است 6.6 میلی متر است. این سوء تفاهم به دلیل این بود که سازنده، هنگام توصیف طول کل کاشت های خود، در اندازه گیری قد، شش ضلعی خارجی را نیز در نظر گرفته بود. این نباید برای محاسبه طول دقیق ایمپلنت کامل در نظر گرفته شود زیرا شش ضلعی خارجی که برای اتصال ایمپلنت استفاده می شود، با استخوان تماس پیدا نمی کند.

مواد و روش ها

هر بیمار که شرایط از دست دادن جزئی دندان در فک پایین خلفی، داشتن ارتفاع استخوان باقیمانده از 7 میلی متر تا 8 میلی متر و ضخامت حداقل 5.5 میلی متر بالاتر از کانال آلوئول تحتانی و نیاز به 2 تا 3 ایمپلنت مجاور را داشت، که 18 ساله یا مسن تر بود و قادر به امضاء فرم رضایت آگاهانه بود، شرایط لازم برای شرکت در این مظالعه را داشت. صلاحیت بیمار از نظر ابعاد استخوان در بالای کانال تحتانی آلوئولار در اسکن توموگرافی کامپیوتری (CT) تعیین میشد. در صورت وجود هر یک از شرایط زیر ، بیماران در مطالعه پذیرفته نشدند:

1. موارد عمومی منع جراحی کاشت ایمپلنت

2. کمتر از 1 سال قبل در معرض تابش رادیواکتیو در ناحیه سر و گردن قرار داشته باشد

3. تحت شیمی درمانی برای تومورهای بدخیم

4. تحت درمان یا درمان شده توسط آمینو بیس فسفونات داخل وریدی

5. مبتلا به پریودنتیت درمان نشده یا داشتن بهداشت ضعیف دهان

6. دیابت کنترل نشده

7. باردار یا شیرده

8. مصرف کننده مواد مخدر

9. مشکلات روان پزشکی یا داشتن انتظارات غیرواقعی از نتایج آزمایش

10. عفونت حاد در ناحیه ای که برای قرار دادن ایمپلنت در نظر گرفته شده است.

11. بیماران شرکت کننده در آزمایشات دیگر، در صورت عدم رعایت پروتکل این آزمایش.

12. داشتن محل کشیده شدن دندان با کمتر از 3 ماه زمان برای بهبودی

بیماران مطابق آنچه اعلام کردند به سه گروه تقسیم شدند:

غیر سیگاری ها؛ افراد سیگاریمتوسط (حداکثر 10 سیگار در روز)؛ و افراد سیگاری شدید (بیش از 10 سیگار در روز). بیماران در سه روش مختلف توسط افراد یکسان استخدام و تحت درمان قرار گرفتند (پیترو فلیس(Pietro Felice )تمام مراحل جراحی وپائولو سنسی( Paolo Censi) تمام مراحل عمل را با استفاده از روشهای مشابه و استاندارد انجام دادند).

در این آزمایش از اصول مندرج در اعلامیه هلسینکی (Declaration of Helsinki) در مورد تحقیقات بالینی مربوط به افراد انسانی پیروی شد. قبل از ثبت نام در جلسه ، کلیه بیماران توضیحاتی دریافت و فرم رضایت نامه کتبی را امضا کردند. پس از گرفتن رضایت بیماران، بیماران واجد شرایط به طور رندوم به دو گروه برای دریافت ایمپلنت های با 6/6 میلی متر طول و یا یک بلوک درهم تنیده استخوان غیر آلی گاوی (Bio-OSS) ، تا امکان قرار دادن ایمپلنت های شناسایی حداقل 9/9 میلی متر طول وجود داشته باشد، تقسیم شدند.

از مدلهای مطالعه برای برنامه ریزی میزان تقویت عمودی مورد نیاز بیماران استفاده شد. در طی 10 روز قبل از تقویت استخوان و قرار دادن ایمپلنت، بیماران حداقل یک جلسه از دستورالعمل های بهداشت دهان و دندان را گذراندند و در صورت لزوم به صورت حرفه ای تعمیر و نگهداری پریودنتال دریافت کردند.

قبل از انجام عمل تقویت استخوان فک ، بیماران 1 گرم آموکسی سیلین و اسید کلاوولانیک اسید (یا اریترومایسین 500 میلی گرم در صورت حساسیت به پنی سیلین) از شب قبل از کاشت ایمپلنت، دو بار در روز ، به مدت 7 روز دریافت کردند. تمام بیماران تحت بی حسی موضعی با استفاده از articain با آدرنالین 1:100000 تحت درمان قرار گرفتند. هیچ آرام بخش داخل وریدی استفاده نشد.

در پروسه تقویت استخوان، از یک الگوی جراحی برای نشان دادن موقعیت برنامه ریزی شده ایمپلنت استفاده شد. برش پاراکرستال (paracrestal incision) از طریق ناحیه باکال (buccal area)، با توجه به وجود عصب، برای ظاهر کردن ریج آلوئول انجام شد. یک mucoperiosteal flap با دقت در طرف باکال جمع شد و سعی در به حداقل رساندن تنش در عصب داشت. استئوتومی افقی تقریباً 2 میلی متر تا 4 میلی متر بالاتر از کانال فک پایین با استفاده از یک وسیله پیزو جراحی (دستگاه مکترون پیزو جراحی؛ مکترون، کاراسکو جنوا، ایتالیا) انجام شد، با دقت بسیار تا باعث آسیب به پریوستوز زبانی نشود. دو برش مورب ایجاد شد که برش مزیال حداقل 2 میلی متر از آخرین دندان در قوس فاصله داشت. ارتفاع قطعه استئوتومی حداقل 3 میلی متر باید باشد تا خطر شکستگی تصادفی آن هنگام قرار دادن پیچ تثبیت کننده به حداقل برسد. سپس این بخش در یک جهت تاج بلند شد و یک بلوک Bio-Oss به ارتفاع و شکل مورد نظر برش زده شد ، در بین قطعه بلند شده و استخوان بازال قرار گرفت و با پیچ ها و صفحه های کوچک (مینی پلیت) تیتانیومی هم به استخوان بازال وهم بع استخوان گردن فیکس شد. شکاف ها با ذرات Bio-Oss پر شدند. منطقه پیوند زده شده با یک پوشش قابل جذب پوشانده شد. برش های دوره ای برای رهاسازی فلپ ها به صورت مورد نیاز به صورت کرونال انجام شد و فلپ ها به وسیله بخیه های Vicryl 4.0 بخیه زده شدند تا برش ها به طور کامل بسته شدند.

​

​

ایبوپروفن 600 میلی گرم تجویز شد تا 2 تا 4 بار در روز در طول وعده های غذایی به همان اندازه که لازم است مصرف شود. به بیماران دستور داده شد که به مدت 2 هفته از ژل کورسودیل 1٪ 2 باردر روز استفاده کنند و سپس با کلرهگزیدین 0.2 دهانشان را تا دو ماه و دوبار در روز شستشو دهند ، رژیم غذایی نرم به مدت 1 هفته داشته باشند تا از مسواک زدن و ایجاد درد در محل جراحی جلوگیری شود. استفاده از پروتزهای قابل جابجایی مجاز نبود. بیماران بعد از 3 روز ویزیت شده و بخیه ها بعد از 10 روز برداشته شدند. تمام بیماران که عمل تقویت عمودی انجام دادند برای معاینه اضافی بعد از عمل 1، 2، 3 و 4 ماه پس از عمل ویزیت شدند. پنج ماه بعد از عمل، یک سی تی اسکن برای برنامه ریزی برای قرار دادن ایمپلنت گرفته شد، مینی پلیت ها برداشته شدند، knife edge ridge صاف شدند تا در صورت لزوم به ضخامت حداقل 5.5 میلی متر برسند ، و ایمپلنت ها تحت بی حسی موضعی کاشته شدند. دو گرم آموکسی سیلین (یا اریترومایسین 500 میلی گرم) 1 ساعت قبل از قرار دادن ایمپلنت به بیماران داده شد. دو تا سه ایمپلنت 6.6 میلی متری (گروه ایمپلنت کوتاه) یا ایمپلنت های بلند تر 9.6 میلی متری یا بیشتر (گروه با استخوان فک تقویت شده) تحت هدایت پروتز با استفاده از یک الگوی جراحی بعد از برش تاج و بالابردن فلپ در استخوان فک کاشته شدند. از ایمپلنت های نانوتایت (Nanotite) با دیواره های موازی با قطر 4 میلی متر با اتصال خارجی، ساخته شده از آلیاژ تیتانیوم (Ti6Al4V) استفاده شد. ایمپلنت های نانوتایت دیواره های دوتایی هستند و تا حدودی (حدود 50٪ سطح) با کریستال های کلسیم فسفات نانو پوشش داده می شوند. این روش اصلاحات سطح DCD (discrete crystalline deposition) نامیده می شود. جراح برای گروه تست از ایمپلنت های 6.6 میلی متری استفاده کرد ، و ایمپلنت های بلند تر (9.6 میلی متر ، 11.2 میلی متر ، 12.6 میلی متر و 14.6 میلی متر) برای گروه تقویت شده استفاده شد. روش استاندارد کاشت آنطور که توسط سازنده توصیه شده استفاده شد. برای آماده سازی محل کاشت از مته هایی با قطر افزاینده (2 میلی متر، 2.8 میلی متر و 3.5 میلی متر) استفاده شد. محل های کاشت ایمپلنت کمی آماده شده و واحد جراحی با گشتاور 25 Ncmتنظیم شد. در همه موارد ، سر ایمپلنت ها به صورت سوپراکرستال (supracrestal) قرار داده شد به گونه ای که گردن ایمپلنت (ارتفاع 0.6 میلی متر) در استخوان قرار نگیرد. پیچ های جلویی قرار داده شده و ایمپلنت کاشته شد. بسته شدن فلپ با ویکریل 4.0 انجام شد. رادیوگرافی داخل دهانی با تکنیک موازی صورت گرفت. در مواردی که سطح استخوان اطراف ایمپلنت های مطالعه پنهان بوده و یا تخمین زدن مشکل بود، رادیوگرافی دوم انجام شد. ایبوپروفن 600 میلی گرم 2 تا 4 بار در روز در طول وعده های غذایی تا زمانی که لازم باشد تجویز شد. به بیماران دستور داده شد که به مدت 1 هفته 2 بار در روز و هربار به مدت یک دقیقه از 0.2 دهانشویه کلرهگزیدین استفاده کنند، به مدت 1 هفته رژیم غذایی نرم و از مسواک زدن و ایجاد تروما در محلهای جراحی خودداری کنند. پروتز قابل جابجایی مجاز نبود. بعد از 10 روز بخیه ها برداشته شدند.

پس از گذشت 4 ماه از بهبودی ، ایمپلنت ها در معرض آزمایش قرار گرفتند و به صورت دستی برای پایداری آزمایش شدند. ترمیمهای موقت آکریلیک با پیچ ثابت که بطور محکم با ایمپلنت پیوند برقرار میکنند ، بر روی اتصالات پیش ساخته (Biomet 3i) قرار داده شدند. سطوح اکلوزال با دندان های مخالف تماس کمی داشتند. رادیوگرافی داخل دهانی از ایمپلنت ها گرفته شد. چهار ماه پس از قرار دادن پروتزهای موقتی ، ایمپلنت ها برای بررسی پایداری به صورت دستی آزمایش شدند. سپس ترمیم های فلزی و سرامیکی با سیم ثابت یا موقت برای پیوند خوردن به ایمپلنت با سطح اکلوزال سرامیکی بر روی اتصالات UCLA مبتنی بر تیتانیوم (Biomet 3i) قرار داده شد.

بیماران در کل مدت این مطالعه در یک برنامه بهداشت دهان و دندانثبت نام شدند و هر 4 ماه بازدید میشدند. پیگیری های انجام شده توسط ارزیابی کننده های متفاوتی (جراردو پلگرینو؛ الیسا سواردی، کارلو باروسس) به همراه جراح انجام شد.

این مطالعه این فرضیه را که تفاوتی در نتایج دو گروه وجود ندارد در مقابل فرضیه مخالف (که نتایج ایمپلنت های دو گروه متفاوت است) تست کرد.

نتایج مشاهده شده:

1. عدم موفقیت پروتز: پروتز برنامه ریزی شده ای که به دلیل نارسایی (های) کاشت ایمپلنت امکان قرار دادن آن وجود نداشت ، از بین رفتن پروتز به دلیل عدم موفقیت کاشت ایمپلنت و نبود امکان بازسازی پروتز به دلایل متفاوت.

2. عدم موفقیت ایمپلنت: جابه جایی ایمپلنت ، خارج کردن ایمپلنتهای پایدار به دلیل تحلیل رفتن استخوان یا عفونت و هرگونه عوارض فیزیکی که باعث میشود ایمپلنت قابل استفاده نباشد (به عنوان مثال شکستن ایمپلنت). پایداری ایمپلنت ها جداگانه در تحویل آزمایشگاه های موقت (4 ماه پس از قرار دادن ایمپلنت)، در زمان تحویل پروتزهای دائمی (4 ماه پس از تحویل پروتزهای موقت) و در 1 ، 3 و 5 سال پس از کاشت ایمپلنت با محکم کردن پیچ های اتصال با گشتاور 15Ncm اندازه گیری شد.

3. هر عارضه بیولوژیکی یا عوارض قرار دادن پروتز

4. زمان (روزهای) لازم برای بهبودی کامل ازلحاظ روانی بعد از عمل تقویت استخوان فک(گروه تقویت شده) و قرار دادن ایمپلنت (گروه ایمپلنت کوتاه). به این نتیجه در گزارش های قبلی اشاره شده است.

5. تغییرات سطح استخوان حاشیه ای پری ایمپلنت که توسط رادیوگرافی داخل دهانی با تکنیک موازی (پارالل) در زمان کاشت ایمپلنت و3،1و 5 سال پس از کاشت اندازه گیری شد. رادیوگرافی ها اسکن و دیجیتالی شدند و به فایل JPG تبدیل شدند و با وضوح 600 dpi به فرمت TIFF تبدیل و سپس در یک کامپیوتر شخصی ذخیره شدند. سطح استخوان حاشیه ای ایمپلنت با استفاده از نرم افزار UTHSCSA Image Tool 3.0 (مرکز علوم پزشکی دانشگاه تگزاس، سن آنتونیو، ایالات متحده) اندازه گیری شد. این نرم افزار با استفاده از قطر گردن ایمپلنت که از قبل اندازه گیری شده بود ، برای هر تصویر کالیبره شد. اندازه گیری سطح تاج استخوان مزال و دیستال در مجاورت هر کاشت با دقت 0.01 میلی متر انجام شد و سپس در هر بیمار و در هر گروه میانگین گیری شد. اندازه گیری ها به موازات محور ایمپلنت انجام شد. نقاط مرجع برای اندازه گیری های خطی عبارتند از: بلاترین نقطه حاشیه ای محل اتصال تاج و ریشه ایمپلنت و بالاترین نقطه تماس استخوان با ایمپلنت.

یک دندانپزشک (جراردو پلگرینو، که بعداً توسط الیزا سواردی و سپس توسط کارلو باروسس جایگزین شد) که در معالجه بیماران مشارکت نکرده بود بدون اطلاع از اینکه هر بیمار در کدام گروه قرار دارد ، تمام ارزیابی های بالینی و رادیوگرافی را انجام داد تا نتایج کاملا بی طرفانه باشند. البته با این حال ، محل های تقویت شده Bio-Oss می توانند بر روی نمودارهای رادیویی شناسایی شوند، زیرا ایمپلنت ها در این موارد بلندتر بودند.

تمام تجزیه و تحلیل داده ها طبق یک برنامه تحلیل از پیش تعیین شده انجام شد. یک متخصص بیولوژیست با تخصص در دندانپزشکی، بدون دانستن کدهای گروه ها، داده ها را تجزیه و تحلیل کرد. هر بیمار واحد آماری تحلیلها بود. تفاوت در بخش بیماران مبتلا به نارسایی پروتز، عدم موفقیت ایمپلنت و عوارض (نتایج دوگانگی) بین گروهها با استفاده از تست احتمال دقیق فیشر (the Fisher’s exact probability test )مقایسه شد. اختلاف میانگین در بیمار از نظر پیامدهای مداوم (سطح استخوان) بین گروهها با آزمون t مقایسه شد. برای تشخیص هرگونه تغییر در سطح استخوان محل کاشت ایمپلنت ، مقادیر بین هر یک از نقاط زمانی و اندازه گیری های اولیه انجام شد. برای مقایسه میانگین مقادیر رادیوگرافی درطی 1 ، 3 و 5 سال ، با مقادیر پایه به عنوان متغیر ، از تحلیل واریانس همبستگی استفاده شد.

نتایج

شصت بیمار واجد شرایط شناخته شدند و به طور متوالی در جلسه آزمایش ثبت نام کردند. برای اطلاعات بیشتر در مورد بیماران غیرمجاز ، لطفاً به گزارش های دیگر مراجعه کنید. در نقطه پایانی 5 ساله پس از کاشت، 8 بیمار انصراف دادند، که 5 نفر از گروه تقویت شده و 3 نفر از گروه ایمپلنت کوتاه بودند. یک بیمار از گروه ایمپلنت کوتاه به دلایل مالی تصمیم به استفاده از پروتز ساخت کرواسی گرفت و سپس در بررسی های بعد از عمل حضور پیدا نکرد. سه بیمار در ارزیابی 3 ساله حضور نیافتند، که 1 بیمار از گروه ایمپلنت کوتاه به دلیل جابه جایی محل زندگی و 2 بیمار باقیمانده هر دو از گروه تقویت شده که تمایلی به حضور در بررسی های پس از عمل نداشتند، بودند. یک بیمار از گروه ایمپلنت کوتاه پس از پیگیری 3 ساله ناپدید شد و دیگرامکان تماس با وی وجود نداشت.3 بیمار باقیمانده پس از 3 سال پیگیری از گروه با استخوان فک تقویت شده انصراف دادند: یکی 3 و نیم سال پس از بارگیری به خارج از کشور منتقل شد و یکی دیگر 4 سال پس از کاشت به خارج از کشور نقل مکان کرد. و آخرین مورد 3 سال و 4 ماه پس از کاشت ویزیت شد، اما بعد از آن ما موفق به ادامه ارتباط با او نشدیم. داده های کلیه بیماران باقی مانده در آنالیزهای آماری مورد بررسی قرار گرفت.

انحرافات زیر از پروتکل تعیین شده برای آزمایش رخ داد:

• در یک بیمار از گروه ایمپلنت کوتاه ، دو ایمپلنت بالا در محل کاشت ایمپلنت در معرض باقی ماندند. توری تیتانیوم برای بازسازی استخوان قرار داده شد و با پیچ هایی تثبیت شد.

• در یک بیمار از گروه ایمپلنت کوتاه، چارچوب فلزی پروتزهای نهایی به درستی جایگذاری نشده بود. به همین دلیل پروتز تقسیم شده و بیمار به جای دریافت پروتزی که همزمان روی دو ایمپلنت قرار بگیرد، دو تاج جداگانه دریافت کرد.

• اکثریت ایمپلنت ها متعلق به گروه ایمپلنت کوتاه و برخی از ایمپلنت های متعلق به گروه با استخوان فک تقویت شده ، به دلیل موقعیت سوپراکرستال در هنگام ترمیم، در حین بهبودی در معرض قرار می گیرند ، بنابراین تنها در چهار بیمار از گروه ایمپلنت کوتاه، در مقابل 24بیمار از گروه دیگر نیاز به در معرض قرار دادن ایمپلنت به کمک عمل جراحی بود.

بیماران از ژوئن 2007 تا آوریل 2008 تحت عمل جراحی استخوان عمودی قرار گرفتند. آخرین پروتز نهایی در دسامبر 2008 وارد شد. بررسی ها تا 5 سال پس از کاشت ایمپلنت ادامه داشت.

​

خصوصیات اصلی بیماران در جدول 1 نشان داده شده است. شصت و یک ایمپلنت در گروه تقویت شده و 60 تا در گروه ایمپلنت کوتاه کاشته شد.

نتایج اصلی در جدول 2 خلاصه شده است. پنج پروتز در گروه تقویت شده و 5 پروتز از چهار بیمار در گروه ایمپلنت کوتاه شکست خوردند که از این نظر در د گروه تفاوت زیادی وجود ندارد. در گروه تقویت شده، 3 آزمایش به دلیل خرابی زود هنگام ایمپلنت امکان قرار دادن پروتزها در زمان تعیین شدهوجود نداشت. دو پروتز باقیمانده پس از شکستگی روکش سرامیکی در 19 ماه پس از انجام عمل کاشت، و در 4 سال و نیم به دلایل زیبایی شناسی ترمیم شدند. در گروه ایمپلنت کوتاه ، یک پروتز به دلیل خرابی زود هنگام ایمپلنت در زمان مقرر قرار داده نشد. 16 ماه پس از کاشت ، یک بیمار به برای ویزیت آمد ، در حالی که پروتز و ایمپلنت وی کاملا از جا درآمده بود. همان بیمار 3 سال و نیم بعد از کاشت ایمپلنت جدید، باز هم پروتزش شکست. پروتز جدیدی به دلایل زیبایی شناسی پس از شکستن پروتز قبلی 27 ماه پس از کاشت ایمپلنت اول، برای این بیمار ساخته شد. در نهایت ، 4 سال بعد از کاشت ، بیمار دیگری برگشت، که پروتز وی متصل به دو ایمپلنت جدا شده بود. در پایان بررسی 5 ساله، دو پروتز در هر گروه عملکردی نداشتند.

سه ایمپلنت در سه بیمار گروه با استخوان تقویت شده قبل از قرار دادن پروتز در مقابل 5 ایمپلنت در سه بیمار از گروه ایمپلنت کوتاه شکست خوردند: یک بیمار قبل از قرار دادن پروتز ایمپلنت خود را از دست داد. یک بیمار پس از 16 ماه و 3 سال و نیم پس از کاشت 2 ایمپلنت خود را از دست داد و آخرین بیمار 4 سال بعد از کاشت ، هر دو ایمپلنت خود را از دست داد. فقط بیمار آخر ناراحتی کمی در ایمپلنت خود گزارش کرد. تفاوت در نسبت شکست ایمپلنت در دو گروه از نظر آماری معنی دار نبود.

بیست و چهار عارضه در 21 بیمار از گروه تقویت شده در مقابل 5 عارضه در 5 بیمار از گروه ایمپلنت کوتاه رخ داد. تفاوت در نسبت دو گروه از نظر آماری معنی دار بود. هیچ پاراستزی دائمی عصب تحتانی آلوئولار رخ نداد. در گروه تقویت شده، در سه بیمار بلوکهای Bio-OSS در محل کاشت در بسیاری از قسمتها شکسته شدند. در دو مورد از این بیماران، هیچگونه افزایش استخوانی از نظر بالینی به دست نیامد و فقط امکان قرارگیری ایمپلنت های 6.6 میلی متری به جای ایمپلنت های 9.6 میلی متری یا طولانی تر، برخلاف آنچه که برنامه ریزی شده بود، وجود داشت. شانزده بیمار مبتلا به پاراستزی عصب بعد از عمل بودند که 1 تا 6 روز به طول انجامید و 4 بیمار 10 تا 30 روز پس از دچار نقص بافت نرم در محل های کاشت شده بودند. پیش از این یکی از این بیماران پاراستزی موقت را تجربه کرده بود. 20 ماه پس از قرار دادن پروتز ، پیچ اتصال در یکی از بیمارانی که قبلاً دچار نقص بافت نرم بعد از عمل شده بود شل شد و پوشش سرامیکی پروتزی دیگر 19 ماه پس از کاشت شکست. در گروه کاشت کوتاه، 2 بیمار دچار پاراستزی بعد از کاشت در لب / چانه پایین به مدت دو روز شدند. دو بیمار در 22 و 32 ماه پس از کاشت ، شل شدن پیچ های اتصال را تجربه کردند ، یک بیمار و یکی دیگر سه و نیم سال بعد از کاشت، دچار شکستگی سرامیک پروتز شدند.

هر دو گروه به تدریج یک مقدار از نظر آماری معنی دار استخوان حاشیه ایمپلنت به هنگام کاشت، 1، 3 و 5 سال پس از کاشت را از دست دادند. در هنگام کاشت ، بیماران با ایمپلنت کوتاه حدود 0.58 میلی متر استخوان پری ایمپلنت را در مقابل 0.56 میلی متر برای بیماران دارای کاشت بلندتر از دست دادند. یک سال پس از کاشت ، بیماران هر دو گروه به طور متوسط 1 میلی متر استخوان پری ایمپلنت از دست دادند. سه سال پس از بارگیری، بیماران با ایمپلنت کوتاه 1.24 میلی متر استخوان پری ایمپلنت در مقابل 1.76 میلی متر از بیماران با ایمپلنت بلندتر را از دست دادند. پنج سال پس از کاشت، بیماران با ایمپلنت کوتاه 1.49 میلی متر استخوان پری ایمپلنت در مقابل 2.34 میلی متر از بیماران دارای ایمپلنت بلند تر را از دست دادند. در 5 سال پس از کاشت، تفاوت آماری معنی داری بین دو گروه برای تحلیل رفتن استخوان پری ایمپلنت وجود داشت. وقتی تجزیه و تحلیل کوواریانس اعمال شد، در ایمپلنت های کوتاه تحلیل استخوان کمتر رخ داد.

بحث

این آزمایش برای بررسی اینکه آیا می توان از ایمپلنت های کوتاه برای پشتیبانی از پروتز های جزئی در نواحی خلفی فک با 7 میلی متر تا 8 میلی متر از ارتفاع استخوان باقیمانده بالای کانال فک پایین استفاده کرد، انجام شد. ایمپلنت هایی به طول 6/6 میلی متر با ایمپلنت های حداقل 6/9 میلی متری در استخوان تقویت شده عمودی با بلوک های درهم تنیده استخوان گاو غیر آلی مقایسه شدند.

هر دو روش توانستند به اهداف برنامه ریزی شده دست یابند و نتایج بالینی مشابهی را نشان دهند، اما ایمپلنت های کوتاه با عوارض کمتر، در زمان کوتاه تر و با هزینه کمتری انجام شدند. در ایمپلنت های بلندتر،یک مداخله جراحی اضافی با مدت زمان بهبودی اضافی 5 ماه برای تقویت عمودی استخوان لازم بود. علاوه بر این، روش های تقویت استخوان بیشتر از قرار دادن ایمپلنت های کوتاه، نیازمند مهارت و امکانات بیشتری هستند.

مهمترین نقطه ضعف احتمالی ایمپلنت های کوتاه، تحلیل رفتن استخوان حاشیه ی ایمپلنت است. در واقع، 5 سال پس از کاشت، ایمپلنت های کوتاه به طور متوسط فقط توسط 4.4 میلی متر استخوان پشتیبانی می شوند. قسمت باقیمانده 2.2 میلی متر از ایمپلنت ها را پشتیبانی نمی کند زیرا استخوان به تدریج تحلیل رفته یا به دلیل اینکه ایمپلنت کمی supracrestally قرار داده شده است. اگر تحلیل استخوان پیشرفت کند، ممکن است ایمپلنت های کوتاه در معرض خطر عدم موفقیت زودرس قرار بگیرند. بنابراین ضروری است قبل از اینکه بتوانید توصیه‌های مبتنی بر شواهد را در مورد بهترین گزینه درمانی ارائه دهیم، تا 10 سال بررسی ها ادامه پیدا کنند. از طرف دیگر، نتایج ما دلگرم کننده است زیرا ظاهرا ایمپلنت های کوتاه 0.8 میلی متر استخوان حاشیه پری ایمپلنت کمتری نسبت به ایمپلنت های بلند تر از دست داده اند. با این حال، توضیح دادن که چرا ایمپلنت های کوتاه کمتر باعث تحلیل رفتن استخوان شدند سخت است، اما می تواند مربوط به روش تقویت استخوان فک باشد.

​

نتایج موجود در توافق اساسی با سایر آزمایش های کنترل شده تصادفی (RCT) است که همان فرضیه را تحت شرایط بالینی مشابه آزمایش می کنند. این آزمایشات همچنین حاکی از آن است که ایمپلنت های کوتاه نیز می تواند در حداقل 1 سال عملکرد کلینیکی خوبی داشته باشد، در مقایسه با ایمپلنت های بلند تر کاشته شده در سینوس های بالابرده شده و استخوان فک تقویت شده، حتی اگر کاشت، در صورت وجود گشتاور بالاتر از 40 Ncm، بلافاصله صورت بگیرد. تمام آزمایشات نشان می دهد که ایمپلنت های کوتاه می توانند یک راه حل مطمئن در صورت عدم تمایل برای روش های تقویت استخوان برای کاشت ایمپلنت های بلند تر باشند.

سؤال اصلی که هنوز باید به آن پاسخ داده شود این است که آیا پیش بینی های بلند مدت ایمپلنت های کوتاه قابل مقایسه با کاشت های بلند تر در استخوان تقویت شده، هستند یا خیر. در حقیقت، ممکن است که پس از چندین سال عملکرد، ایمپلنت های کوتاه به علت از دست رفتن/اضافه بار پیشرونده استخوان حاشیه ای، اغلب شروع به شکستن کنند. فقط بررسی های طولانی تر پاسخی مطمئن برای این سوال ارائه می دهند. بنابراین ، ما هنوز باید در ارائه گزینه های درمانی به بیماران خود مراقب باشیم، زیرا در واقع عوارض طولانی مدت ایمپلنت های کوتاه را در بیماران با ارتفاع استخوان کاهش یافته نمی دانیم.

ما از بلوک جایگزین کننده استخوان درهم تنیده برای تقویت عمودی استخوان در فک پایین استفاده کردیم زیرا احساس می کردیم این روش قابل اعتماد تر از سایر روش های تقویت عمودی است. با این حال، استفاده از بلوک ساخته شده از استخوان متخلخل گاوی غیر آلی غیر عملی بود زیرا آنها به راحتی در طول مدل سازی تکه تکه می شوند، بنابراین ما اکنون ترجیح می دهیم از بلوک های واقعی با منشاء حیوانی استفاده کنیم. در حال حاضر چندین تکنیک برای تقویت عمودی در فک پایین خلفی استفاده شده است، و تعدادی از آنها در RCT ها انجام شده اند: روشهای مختلف بازسازی استخوان هدایت شده (GBR). پوکی استخوان انحراف آلوئول؛ پیوند استخوان onlay.

محدودیت اصلی آزمایش حاضر اندازه جامعه آماری کوچک است، با این وجود می توان نتیجه گیری های حاضر را با آزمایشات مشابه در یک متاآنالیز ترکیب کرد تا اندازه نمونه افزایش یابد.

هر دو روش (ایمپلنت کوتاه و بلندتر) در شرایط بالینی واقعی مورد آزمایش قرار گرفتند و معیارهای انتخاب بیماران گسترده بود، بنابراین نتایج تحقیقات حاضر می تواند در سایر آزمایش هایی که شامل بیماران مبتلا به خصوصیات مشابه هستند، تعمیم یابد. با این حال، جراح در این آزمایش در هر دو تکنیک باتجربه بود و این عامل ممکن است برون یابی نتایج را محدود کند. علاوه بر این، بررسی 5 ساله ممکن است خیلی کوتاه باشد تا درباره اینکه آیا ایمپلنت های کوتاه روش مناسبی هستند یا خیر نظر بدهد. مدت زمان آزمایش طولانی تر و اندازه نمونه های بزرگتر برای نتیجه گیری قابل اعتماد مورد نیاز است و این آزمایشات در حال حاضر ادامه دارد.

جمع بندی

هنگامی که ارتفاع استخوان باقیمانده در کانال فک بین 7 تا 8 میلی متر باشد، ایمپلنت های کوتاه 6.6 میلی متر یا کاشت های بلند تر در استخوان تقویت شده عمودی به نتایج خوب و مشابهی دست می یابند، با این حال ، ایمپلنت های کوتاه ترجیح داده میشوند، از آنجا که درمان سریعتر و ارزان تری هستند و با عوارض کمتری نسبت به تقویت عمودی استخوان فک همراه هستند. این نتایج 5 ساله باید با بررسی های طولانی تر تأیید شود.

منبع: کلینیک دندانپزشکی دکتر محمدی

مواد و روش ها: این مطالعات بر روی پرونده های دندانپزشکی در دانشگاه میشیگان، دانشکده دندانپزشکی، صورت گرفته است. برای مطالعه در این مورد، بیمار باید حداقل یک ایمپلنتدر ناحیه مولار یا پری مولار، به صورت یک طرفه یا دو طرفه، در هر قوس، با یک دندان دقیقا مجاور مزیال داشته باشد. چندین نشانه در بیماران مشخص شد: محل اتصال سیمانامامل (CEJ) و استخوان کرستال (CB) دندان مجاور کاشت، سکوی کاشت (PL) و اولین تماس استخوان با ایمپلنت (BL). پارامترهای زیر اندازه گیری شد: CEJ-PL ، CEJ-CB ، CB-PL ، فاصله افقی بین دندان مجاور و (PL (HD، و فاصله عمودی بین BL و اولین رزوه ایمپلنت در مزیال (BL-m) و دیستال (BL-d) سطوح ایمپلنت.

​

یافته ها: در مجموع 139 بیمار با میانگین سنی 3/9 ± 1/62 سال وارد این مطالعه شدند که میانگین دوره پیگیری مطالعات روی آنها 2.5 ± 42/4 سال بود. هنگامی که ایمپلنت بیش از 3 میلی متر بالاتر از CEJ دندان مجاور قرار داده شد، تحلیل رفتن استخوان پری ایمپلنت به طور قابل توجهی بیشتر در سطح مسیال (اختلاف میانگین= 0.57 میلی متر) و دیستال (اختلاف میانگین= 0.83 میلی متر) رخ داد.

نتیجه گیری: در این مطالعه، ایمپلنت هایی که در ناحیه خلفی با فاصله عمودی بیشتر از 3 میلی متر از CEJ دندان مجاور قرار داشتند، تحلیل رفتگی استخوان پری ایمپلنت بیشتری نشان دادند. تحقیقات بیشتری لازم است تا مشخص شود که آیا این افزایش تحلیل رفتن استخوانی پری ایمپلنت، باعث ایجاد پری امپلنتیت (بیماری لثه ایمپلنت) میشود یا خیر.

​

مقدمه

تحلیل رفتن استخوان حاشیه ایمپلنت به دو دسته زود و دیر تقسیم میشوند. هم در عمل کاشت ایمپلنت یک مرحله ای و هم دومرحله ای، تغییر شکل و تحلیل رفتن زودرس استخوان بلافاصله پس از بهبودی اتصالات آغاز می شود و ممکن است تا سال اول استفاده از ایمپلنت ادامه یابد. علل احتمالی این پدیده شامل تروما جراحی، اضافه بار اکلوزال، پری ایمپلنتیت (بیماری لثه ایمپلنت)، فواصل میکوسکوپی بین ایمپلنت و اتصالات، تشکیل مجدد عرض بیولوژیک و طراحی ماژول تاج ایمپلنت میباشد. به نظر میرسید که شکل استخوان تاج در محل رزوه اول ایمپلنت یا 1.5 تا 2.0 میلی متر بالاتر از محل اتصال ایمپلنت، برای ایجاد فضایی برای قرارگرفتن بافت نرم بیولوژیک، تغییر میکند. این تحلیل رفتن اولیه استخوان پری ایمپلنت به طور گسترده مورد بحث قرار گرفته است. برخی آنرا یک فرآیند فیزیولوژیکی می نامند، در حالی که برخی دیگر آن را به واکنش بدن در مقابل جسم خارجی یا سازگاری با ایمپلنت نسبت می دهند.

تحلیل رفتن استخوان بعد از مدت زمان طولانی، از طرف دیگر ، اغلب به عنوان پری ایمپلنتیت گفته می شود. به طور کلی بعد از 1 سال ایمپلنت‌ کردن اتفاق می افتد و به طور عمده توسط باکتری ها یا سیمان باقیمانده ایجاد می شود. بنابراین، شناسایی و کنترل عواملی که در تحلیل رفتن استخوان نقش دارند، مهم است.

موقعیت ایمپلنت دنداندر رابطه با دندانهای مجاور و تاج آلوئولار با تحلیل رفتن استخوان حاشیه ای با هم پیوند خورده است. طبق گزارش های بدست رسیده ، اختلاف عمودی و افقی در موقعیت های ایمپلنت ممکن است بر سطح استخوان حاشیه ای تاثیر بگذارد. همچنین در هنگام قرار دادن ایمپلنت در سطوح مختلف اپیکورونال، شکاف استخوان پروگزیمال پایین نیز بین واحدهای کاشت ایمپلنت مشاهده شد. علاوه بر این، گزارش هایی مبنتی بر از بین رفتن استخوان بینابینی هنگامی که ایمپلنت های مجاور 3 میلی متر از یکدیگر جدا بودند، بدست رسید.

به طور کلی، ایمپلنت ها 3 تا 4 میلیمتر بالاتر از محل اتصال ترمیم کننده سیمانامامل (CEJ) قرار می گیرند. اما اگر ارتفاع ریج کاهش یابد، یا اگر سطح استخوان نابرابر باشد، ممکن است ایمپلنت ها در موقعیت های مختلف اپیکورون قرار بگیرند. این امر زمانی آشکار می شود که ایمپلنت ها در مجاورت دندان قرار گیرند. به دلیل بازسازی ریج پس از عمل، استخوان تاج دیستال دندان معمولاً بالاتر از بقیه ریج است. به این ترتیب، سطح مسیال ایمپلنت باید عمیق تر از سطح دیستال قرار بگیرد. مشخص نیست که آیا این ایمپلنت ها بعد از قرارگیری تاج، میزان بیشتری از تحلیل رفتن استخوان های حاشیه ای را تجربه می کنند یا خیر.

بنابراین، هدف از این مطالعه، بررسی تاثیر احتمالی قرارگیری عمودی ایمپلنت ها در رابطه با CEJ دندانهای مجاور در کاشت پری ایملنت روی تحلیل رفتن استخوان حاشیه ایمپلنت، است.

​

​

نمونه بیمار

این مطالعه توسط هیئت بررسی داوری دانشگاه میشیگان تائید شد. کلیه پرونده های دندانپزشکی و نمودارهای رادیویی داخل داده از پایگاه داده بیمار کاشت ایمپلنت در دانشگاه دانشکده دندانپزشکی میشیگان توسط سه پزشک بررسی شدند. بیمارانی که برای این مطالعه انتخاب شدند حداقل یک ایمپلنت در قسمت خلفی فک بالا یا فک پایین داشتند. ایمپلنت ها در عقب ترین دندان دیستال قرار گرفتند و روش کاشت با تأخیرانتخاب شد. آنها با پروتزهای ثابت مجدداً جایگزین شدند. ایمپلنت هایی با اتصال داخلی یا خارجی، یک یا دو جزء، و با محل اتصال ریشه و تاج زبر یا صاف در این مطالعه استفاده شدند. علاوه بر این، ایمپلنت های قرار داده شده به صورت سوپر کرستال (supercrestal)، کرستال (crestal) یا ساب کرستال (subcrestal) نیز کاشته شدند. رادیوگرافی از ایمپلنت و استخوان اطراف آن در محل کاشت ایمپلنت و آخرین ویزیت برای مطالعه باید دقیق و بدون تحریف می بود. ایمپلنت هایی که بلافاصله پس از کشیدن دندان قرار داده شده یا بلافاصله تاج روی آنها قرار داده شد، ایمپلنت های بدون رادیوگرافی پس از کاشت، و ایمپلنت هایی با رادیوگرافی نامشخص و یا تحریف شده از مطالعات حذف شدند.

اندازه گیری ها

رادیوگرافی های دورانی که بلافاصله پس از قرار دادن ایمپلنت و در آخرین بازدید و بررسی وضعیت بیمار پیگیری شده اند با وضوح 600 dpi دیجیتالی شدند. تصاویر دیجیتالی با استفاده از یک بسته نرم افزاری منبع باز ImageJ، در لپ تاپ 15 اینچی با کارت های گرافیکی NVIDIA GeForce FX Go5200 مورد بررسی قرار گرفتند. تصاویر برای بزرگنمایی کامل شده و در حالت تمام صفحه مشاهده شدند تا وضوح و کیفیت بهتری داشته باشند. از ایمپلنت هایی با طول از پیش اندازه گیری شده برای کالیبراسیون تمامی تجهیزات استفاده شد. از یک کولیس دیجیتالی داخل نرم افزار برای کلیه اندازه گیری ها استفاده شد. داده های خطی اندازه گیری شده ای که به دست آمد به صورت مقادیر پیکسلی مورد بررسی قرار گرفت تا به یک سیستم بین المللی تبدیل شود و کلیه اندازه گیری ها در میلی متر به دست آید چندین نشانه در بیماران مشخص شد: محل اتصال سیمانامامل (CEJ) و استخوان کرستال (CB) دندان مجاور کاشت، سکوی کاشت (PL) و اولین تماس استخوان با ایمپلنت (BL). پارامترهای زیر اندازه گیری شد: CEJ-PL ،CEJ-CB ،CB-PL، فاصله افقی بین دندان مجاور و (PL (HD، و فاصله عمودی بین BL و اولین رزوه ایمپلنت در مزیال (BL-m) و دیستال (BL-d) سطوح ایمپلنت. تمام پارامترها به استثنای BL-m و BL-d، بلافاصله پس از قرار دادن ایمپلنت اندازه گیری شدند.

BL-m و BL-d از معاینات رادیوگرافی در آخرین ویزیت وبررسی ایمپلنت، اندازه گیری شدند.

یک آزمایشگر کالیبراسیون به تنهایی تمام اندازه گیری های رادیوگرافی را انجام داد. اندازه گیری رادیوگرافی در دو نوبت جداگانه با فاصله 5 روز از هم انجام شد.

تحلیل آماری

برای تعیین تأثیر موقعیت عمودی کاشت ایمپلنت بر سطح استخوان حاشیه، داده ها به دو گروه CEJ-PL ≤ 3 میلی متر و CEJ-PL > 3 میلی متر طبقه بندی شدند. برای ارزیابی تفاوت میانگین سطح استخوان حاشیه ای بین دو گروه، از آزمون Student t-test با مقدار آلفای 0.05 استفاده شد. تجزیه و تحلیل آماری با یک برنامه نرم افزاری انجام شد. نتایج به صورت مقدار اصلی عددی ± خطای داده، گزارش شد.

نتایج

در کل 139 ایمپلنت با سطح زبر که معیارهای ورود به مطالعه را برآورده می کردند، در ژوئن 2002 تا آوریل 2012 در 139 بیمار در بخش پریودنتیکس و پزشکی دهان، دانشگاه میشیگان کاشته شدند. جمعیت بیمار شامل 75 زن (53.9٪) و 64 مرد (1/46٪) با میانگین سنی 9/9 ± 1/62 سال بودند. در این جمعیت، 5/24٪ افراد سیگاری و 10/10٪ مبتلا به دیابت بودند. تقویت استخوان همزمان با قرار دادن ایمپلنت در 4/19٪ بیماران انجام شد.

اکثر ایمپلنت ها در قسمت فک پایین (9/66٪) و 1/33٪ در فک بالا قرار داده شدند. تمام ایمپلنت ها در محل های بهبود یافته کاشته شدند (پروتزها بلافاصله قرار داده نشدند) و با پروتزهای دندانی ثابت جایگزین شدند. هشت سیستم ایمپلنت مختلف استفاده شد(جدول یک).

​

میانگین دوره بررسی از زمان قرار دادن پروتز 2.5 ± 4.42 سال بود. در ابتدا، میانگین CEJ-PL 2.27± 4.13 میلی متر، میانگین CEJ-CB 1.32±2.63 میلی متر، میانگین CB-PL 1.75±1.54 و میانگین HD 3.04±1.08 میلی متر بود. مقدار CB-PL مثبت نشان داد که بیشتر ایمپلنتها در قسمت تاج استخوان کاشته شده اند. آخرین رادیوگرافی ها نشان داد که 31 ایمپلنت سطح استخوان بالاتری نسبت به رزوه اول در سطح مسیال داشتند. به همین ترتیب، 34 ایمپلنت سطح استخوان بالاتری نسبت به رزوه اولی در سطح دیستال داشتند. میانگین BL-m و BL-d به ترتیب 1.59±0.73- و1.51±0.46- میلیمتر بود که این امر نشانگر آن است که اولین نقطه تماس استخوان، تماس تاج با اولین رزوه ایمپلنت بود.

تفاوت زیادی در BL-m (مقدار تفاوت میانگین= 0.21 میلیمتر) و BL-d (مقدار تفاوت میانگین=0.08 میلیمتر) در ایمپلنت های کاشته شده در فک پایین و بالا وجود نداشت. بیمارانی که فاصله عمودی ایمپلنت هایشان (CEJ-PL) بیشتر از 3 میلی متر بود، به مقدار قابل ملاحظه ای در استخوان مسیال (مقدار میانگین: 0.57 میلی متر) و دیستال (مقدار میانگین= 0.83 میلی متر) دچار تحلیل رفتگی استخوان پری ایمپلنت شدند.

بحث

مطالعه حاضر، ضعف استخوان حاشیه انتروکسیمال را در اطراف ایمپلنت هایی که در مناطق بالایی قرار گرفته اند، ارزیابی کرده است. میزان تحلیل رفتگی استخوان حاشیه ای نسبت به رزوه اول در این گروه 8/28٪ بود. این امر با گزارش شیوع پری ایمپلنت همراه است (میزان بروز گزارش شده، 7/3٪ تا 7/28٪). در این مطالعه توسط Roos-Jansaker و همکاران، از اولین رزوه ایمپلنت به عنوان سطح مرجع استفاده شد، به این ترتیب پایین تر رفتن استخوان از رزوه اول به عنوان پری ایمپلنتیت گرفته شد. در مطالعه حاضر، اندازه گیری های بالینی انجام نشده است. بنابراین، هر ایمپلنت با تحلیل رفتن استخوان فراتر از بازسازی استخوان فیزیولوژیکی نمی تواند به عنوان پری ایمپلنتیت تشخیص داده شود.

عوامل مختلفی ممکن است تاثیر بیشتری بر روی سطح استخوان کرستال نسبت به CEJ مجاور و عمق محل قرار گیری ایمپلنت بگذارد، از جمله استفاده از یک طرح کاشت ایمپلنت خارجی یا داخلی، ایمپلنت ارتباطی یک یا دو تکه، ایمپلنت ماشینیزه یا با یقه زبر و قرار دادن ایمپلنت به صورت ساب کرستال (subcrestal). در یک مطالعه روی حیوانات، Huang و همکارانش سعی کردند تأثیر عمق قرارگیری ایمپلنتهای اتصال داخلی در تغییر شکل استخوان را ارزیابی کنند. یافته های آنها نشان می دهد که به طور متوسط، فاصله بین رابط ایمپلنت و اولین تماس با استخوان در ایمپلنت های ساب کرستال به طور قابل توجهی کوچکتر از ایمپلنت هایی که در تاج در نواحی خلفی قرار می گیرند. نویسندگان توضیح دادند که این نتیجه ممکن است به دلیل قابلیت بسته شدن این نوع ایمپلنت باشد، که باعث کاهش نفوذ باکتری ها در سطح اتصالاات ایمپلنت می شود.

علاوه بر این، ایمپلنت هایی که یک و دو تکه بودند نشان داده شده است که حداکثر تنش های استخوانی را به طور متفاوت توزیع می کنند. ایمپلنت یک تکه دارای بالاترین فشار تنش استخوانی در ناحیه بالاترین رزوه بود، در حالی که ایمپلنت دو تکه دارای بالاترین فشار تنش استخوانی در سطح رزوه های پنجم تا نهم از انتهای تاج ایمپلنت بود. افزایش ضخامت دیواره ایمپلنت و مدول الاستیسیته در ایمپلنتهای دو تکه منجر به افزایش تنش استخوان در رزوه تاجی می شود. علاوه بر این، ایمپلنت های دارای گردنه مخروطی و زبر همچنین قادر به حفظ سطح استخوان حاشیه ای در اطراف ایمپلنت های بالای رشته ی اول 4 سال پس از کاشت بوده اند.

نتایج این مطالعه نشان داد که روابط پیوسته ای بین تغییرات استخوانی در ناحیه بین ایمپلنت و دندان مجاور وجود دارد. داده ها نشان داد که یک کاشت در ناحیه خلفی که بیش از 3 میلی متر (عمودی) از محل CEJ دندان مجاور قرار داده شده بود باعث تحلیل رفتن استخوان، پوسیدگی و درد بیشتری شده است.

این یافته با یک کارآزمایی بالینی اخیر، که در آن نویسندگان گزارش کرده اند میانگین تحیلیل رفتن استخوان در سطوح روبرو شده از سطح کاشت ایمپلنت بیشتر از سایر سطوح روبروی دندان است، موافق است.

اخیراً، یک کارآزمایی بالینی که 28 بیمار با 35 پروتز جزئی ثابت را ارزیابی کرده بود، همچنین نشان داد که ایمپلنت های قرار گرفته با فاصله ی 6 میلی متری بالاتر نسبت به CEJ دندان مجاور، میانگین کاه سطح استخوان حاشیه ای 0.5 میلیمتر در محل کاشت ایمپلنت در طول دوره 3 سال را دارا بوده اند. با این وجود، تحلیل رگرسیون چندگانه نتوانست تأثیر آماری معنی داری از فاصله عمودی کاشت ایمپلنت در میزان تحلیل رفتن استخوان را نشان دهد.

تحلیل رفتن استخوان تاج دندان نیز به میزان زیادی در اطراف محل کاشت ایمپلنت های که در ارتفاع بالاتری قرار داشتند گزارش شده است. با این حال، نویسندگان گزارش داده اند که قرار گرفتن در تاج استخوان در کاشت ایمپلنت باعث از بین رفتن استخوان نمی شود.

بر خلاف این گزارش، یک مطالعه جدیدترنشان داد که جذب استخوان کرستال (۰.۵ تا ۱.۵ میلی متر) در اطراف کاشت های هم سطح کرستال وجود دارد، در حالی که در ایمپلنت هایی که زیر سطح قرار دارند، استخوان از قبل موجود و هم چنین تازه شکل گرفته در شانه ایمپلنت مشاهده شد. بنابراین، نمی توان از این نکته غافل شد که سطوح مختلف قرار دادن ایمپلنت ممکن است نتایج تحقیق حاضر را تحت تأثیر قرار دهد.

یکی دیگر از عواملی که ممکن است در جذب استخوان حاشیه ایمپلنت تأثیر بگذارد، ارتفاع پروتز است. بررسی سیستماتیک اخیر، با بررسی تأثیر نسبت تاج ایمپلنت بر تحلیل رفتن استخوان حاشیه ای در اطراف ایمپلنت، رابطه معنی داری را بین این دو مشخص کرد، که نشان می دهد که نسبت بالاتر ایمپلنت و تاج ممکن است باعث کمتر تحلیل رفتن استخوان بشود. با این وجود، نیروهای اکلوزال بیش از حد نشان داده شده اند که باعث تحلیل رفتگی بیشتر در استخوان پری ایمپلنت می شوند، و با قرار دادن ایمپلنت در موقعیت های پروتز ایده آل و همچنین با کنترل عادت قبل از عمل، قبل از عمل کاشت ایمپلنت می توان از این امر جلوگیری کرد. این به نوبه خود ممکن است از تحلیل رفتن استخوان حاشیه ای حاوی ایمپلنت جلوگیری کند. علاوه بر این، ساختن پروتز دائمی با تماس های اکلوزالی سبک، حداقل نیروهای جانبی و همچنین توانایی توزیع بار انسداد در دندان های طبیعی مجاور ضروری است. Naert et al نتوانست ارتباطی بین اضافه بار اکلوزال و ایمپلنت حاشیه استخوان پیدا کند. اما این نشان می دهد که بارگذاری سوپرکرستال در صورت التهاب ایمپلنت، باعث افزایش از بین رفتن استخوان ناشی از پلاک میشود.

یک مطالعه اخیر نتایجی گزارش داد که با نتایج فعلی ناسازگار بود. نمودارها در این گزارش بعد از 3 سال سطح استخوان پروگزیمال پایدار را در واحد دندان و ایمپلنت نشان دادند. مقایسه این دو مطالعه دشوار است زیرا نقاط مرجع برای اندازه گیری متفاوت بودند. در این مطالعه، میزان جذب عمودی استخوان از سطح اتصال ایمپلنت تا بیشترین سطح استخوان در ناحیه پروگزیمال اندازه گیری شد. از طرف دیگر، مطالعه حاضر میزان جذب بافت سخت را به عنوان فاصله عمودی بین رزوه اول و اولین تماس ایمپلنت با استخوان ثبت کرده است. علاوه بر این، به کلیه بیماران در مطالعه دستور داده شد تا از تمیز کردن روزانه از برس استفاده کنند که ممکن است به حفظ استخوان بین پروگزیمال کمک کند.

سیگار کشیدنهمچنین با افت شدید استخوان حاشیه ای و خطر افزایش عفونت بعد از عمل، افتادن ایمپلنت، موکوزیت پری ایمپلنت (peri-implant mucositis) و پری ایمپلنتیت همراه بوده است. با این وجود، به نظر نمی رسد که افراد سیگاری، افزایش مقدار تحلیل رفتن استخوان های حاشیه ای را تجربه کنند. این می تواند مربوط به ثبت نام این بیماران در یک برنامه منظم نگهداری پریودنتال باشد، که ممکن است اثر سیگار کشیدن بر از دست دادن استخوان را کاهش دهد. علاوه بر این ، بررسی سوابق موجود ممکن است به طور کامل عادات سیگار کشیدن را منعکس نکند.

چندین محدودیت ذاتی در این مطالعه وجود داشت:

(1) رادیوگرافی استاندارد نشده بود (2) وجود داده های بالینی که ممکن بود نتایج را مخدوش کند، به عنوان مثال، وضعیت بهداشت دهان و دندان و وضعیت پریودنتال، جمع آوری نشده بود. و (3) از دست دادن استخوان در بازه های زمانی متفاوتی بررسی شد. مطالعات آینده می تواند برای غلبه بر این محدودیتهای ذاتی طراحی شود.

جمع بندی

با توجه به محدوده مطالعه ، نتایج نشان داد که ایمپلنت های قرار داده شده در قسمت خلفی در فاصله عمودی بیشتر از 3 میلی متر از محل اتصال سیمانامامل (cementoenamel) دندان مجاور، تحلیل رفتگی پری ایمپلنت بیشتری نسبت به آنهایی که این فاصله در آنها کمتر از 3 میلی متر بود، نشان دادند.

منبع: کلینیک دندانپزشکی دکتر محمدی

در حال حاضر روش کاشت ایمپلنت بهترین روش موجود برای جایگزین کردن دندان های از دست رفته است. ایمپلنت های دندانظاهری کاملاً طبیعی دارند و بیمار را قادر می سازند به راحتی هر نوع غذایی را بجود. ایمپلنت دنداننیاز به مراقبت خاصی ندارد و تقریباً تا پایان عمر بدون هیچ مشکلی در دهان بیمار باقی می ماند. تنها محدودیت ایمپلنت های دندان طولانی بودن فرآیند کاشت آنهاست. مدت زمانی که باید منتظر بمانید تا فرآیند درمان کاشت ایمپلنتتکمیل شود به شرایط فیزیکی بدن، سلامت عمومی و سلامت دهان و دندان بستگی دارد.

کاشت فوری

در صورتی که بخواهید همزمان با کشیدن دندان پایه ایمپلنترا در استخوان فک بکارید؛ دندانپزشک می تواند بعد از کشیدن دندان کاشت فوری پایه ایمپلنترا انجام دهد. اما برای انجام این عمل باید استخوان فک شما تراکم کافی داشته باشد و لثه و بافت های اطراف دندان از دست رفته نیز از سلامت کافی برخوردار باشند.

استئواینتگریشن یا فرایند جوش خوردن پایه ایمپلنت با استخوان فک: زمان انتظار ۳ تا ۶ ماه

ایمپلنت های دندانی برای اینکه بتوانند عملکردی دقیقا شبیه دندان طبیعی خودتان داشته باشند باید به استخوان فک جوش بخورند. برای اطمینان از اینکه ایمپلنتها با موفقیت به استخوان فک جوش خورده اند و عملکرد صحیحی دارند؛ به طور نرمال باید تا زمانی که فرایند جوش خوردن به طور کامل اتفاق بیفتد و بتوان با اطمینان کامل پروتز دندان مصنوعی را روی ایمپلنتسوار کرد منتظر بمانید. برای اکثر افراد این زمان حدود سه ماه و در برخی شرایط حدود ۶ ماه زمان می برد.

پیوند استخوان با استفاده از پودر استخوان : زمان انتظار سه تا چهار ماه

گاهی اوقات وجود بیماری های پریودنتال موجب می شود استخوان فک در ناحیه اطراف دندان از دست رفته تحلیل برود. در این شرایط کاشت پایه ایمپلنت بدون ترمیم اولیه استخوان فک امکان پذیر نیست. در فرآیند پیوند استخوان پودر استخواناز نوع طبیعی و مصنوعی در محل مورد نظر در استخوان فک که ایمپلنت های دندان قرار است کاشته شود؛ جاگذاری می‌شود. سپس باید مدت زمان مناسبی حدود ۳ تا ۴ ماه منتظر بمانید تا این مواد استخوانی با خود استخوان فک جوش بخورند. مدت زمانی که این مرحله طول می کشد بستگی به میزان استخوان باقی مانده در فک شما و نحوه بهبود و رشد آن و پیوند خوردن آن با پودر استخوان دارد اما به طور معمول بیشتر از ۴ ماه طول نمی کشد.

بیماری پریودنتال

اگر از سلامت دهان و دندان کافی در زمانی که می‌خواهید ایمپلنت‌های دندانرا بکارید؛ برخوردار نیستید؛ فرایند کاشت ایمپلنتبه احتمال زیاد طولانی تر خواهد شد. بیماری دهان و دندان موجب شکست فرآیند کاشت ایمپلنتمی‌شود. به همین علت درمان آن ها پیش از اقدام به کاشت ایمپلنت‌های دندانیبسیار مهم است. اینکه چه مدت طول میکشد تا بیماری دهان و دندان به طور کامل رفع شود به شدت بیماری، مراقبت های پس از آن، عمل کردن به دستورالعمل‌های دندانپزشک و عوامل دیگری که پیش‌بینی آنها مشکل است؛ بستگی دارد.

نتیجه کاشت ایمپلنت تا پایان عمر باقی خواهد

درست است که فرآیند تکمیل کاشت ایمپلنتممکن است حدود یک سال طول بکشد اما نتیجه نهایی که تا پایان عمر مثل دندان طبیعی خودتان عمل خواهد کرد ارزش این انتظار را دارد. مطالعات مختلف نشان داده اند که حدود ۹۵ درصد از ایمپلنت های دندانی که تاکنون کاشته شده اند بیش از دو دهه برای بیماران کار کرده اند.

پیشرفت و نوآوری در تکنولوژی، روش های دندانپزشکی را در دهه های اخیر با تحول قابل توجهی روبه‌رو کرده است. کاشت ایمپلنت های دندانی در صورتی که شرایط بیمار مناسب باشد طی یک روز نیز می تواند انجام گیرد و احتمالاً تا چند دهه آینده دوره درمانی چند ماهه کاشت ایمپلنت به چند روز کاهش پیدا خواهد کرد. این تکنیک ها واقعاً اعجاب برانگیزند چون نه تنها به شما زیبایی ظاهری فوق العاده ای را هدیه می دهند بلکه نتیجه آنها دائمی و کاربردی است.

در حال حاضر به نظر می رسد اوردنچریا دندان مصنوعی ثابت بر پایه ایمپلنت طی یک روز و استفاده از آن به طور کامل در همان روز غیر ممکن باشد اما این فرایند توسط دندان پزشک متخصص و اندودنتیست با ایمپلنت دنداندر کلینیک شهرک غربو استفاده از تجهیزات پیشرفته با کیفیت و مجهز به راحتی انجام می‌گیرد.

​

زمان انتظار واقعی برای کاشت ایمپلنت‌های دندانی جدید چقدر است؟

تا همین چند سال پیش ایمپلنت ها طی یک دوره درمانی یک ساله به منظور انطباق با استخوان فک و عملکرد صحیح در دهان شما کاشته می‌شدند. اما در حال حاضر دندانپزشکان می توانند ایمپلنت های دندانی موقتی را که نحوه عملکرد آنها در مدت زمان انتظار شما برای ساخته شدن پروتز دندان مصنوعی قابل قبول است مورد استفاده قرار دهند. برای اینکه بیشتر با این روش فوق العاده آشنا شوید بهتر است بدانید که ایمپلنت های دندانی دقیقا چطور عمل می‌کنند.

ایمپلنت های دندانی یک روزه

دندانپزشکان ایمپلنت های دندانی یک‌روزه را اصطلاحا روش کاشت فوری می نامند که به معنی قرار دادن یک تاج دندان موقتی روی پایه های ایمپلنت است که در مدت زمان انتظار برای ساخت تاج دندان اصلی برای بیمار کار می کنند. به طور معمول این نوع فرآیند جراحی به هدف زیبایی انجام می‌گیرد اما عملکرد خوبی نیز دارد و توانایی جویدن، خوردن، گاز زدن و عملکرد های دندان طبیعی را نیز به خوبی انجام می دهد. در حقیقت این نوع ایمپلنت های دندانی دقیقا شبیه دندان های طبیعی شما از هر لحاظ کار می کنند. این فرایند برای یک یا چند دندان می تواند به کار رود.

ایمپلنت های دندانی یک روزه برای انواع تغییر شکلهای دندانی به صورت ثابت یا متحرک قابل اجراست اما باید به یاد داشته باشید که این تاج‌ های دندانی، موقتی هستند و بهتر است به محض آماده شدن تاج دندان اصلی برای جایگزین کردن آنها به مطب دندانپزشک مراجعه کنید. اکثر بیماران از این ایمپلنتهای دندانی موقتی استفاده می کنند تا مجبور نباشند چند هفته یا چند ماه را پیش از تکمیل فرایند تن کاشت دندان با ظاهر ناخوشایند منتظر بمانند. با سوار کردن ایمپلنت‌های دندان موقت هیچ مشکلی در روند بهبود و جوش خوردن پایه ایمپلنت و استخوان فک پیش نمی آید.

نحوه کاشت ایمپلنت دندان

برای اقدام به کاشت ایمپلنت دندان ابتدا باید با یک دندانپزشک یا ایمپلنتولوژیست با تجربه مشورت کنید. معمولا جلسه مشاوره اولیه رایگان است و دندانپزشک در این جلسه بررسی می کند که آیا شما شرایط مناسب برای کاشت ایمپلنت را دارید یا خیر و هزینه انجام ایمپلنت را نیز برای شما توضیح خواهد داد. احتمالاً آزمایشاتی شامل بررسی تراکم استخوان فک به منظور دریل کردن و کاشت پایه های ایمپلنت در محل از دست دادن دندان نیز انجام می گیرد.

این بررسی های اولیه روی نحوه از دست دادن دندان و ایمن بودن استخوان فک نیز انجام می گیرد. سپس اندودنتیست یک برنامه زمانبندی به شما ارائه می دهد تا در صورت نیاز از ابتدا عمل پیوند استخوان را انجام داده و سپس اقدام به کاشت ایمپلنت کنید. در غیر این صورت می توان بلافاصله عمل کاشت ایمپلنت را آغاز کرد.

اگر نیاز به پیوند استخوانداشته باشید باید تکه ای از استخوان ناحیه دیگری از بدن شما برداشته شده شکل داده شود و در فضای لثه جایی که ایمپلنت قرار است کاشته شود قرار بگیرد. فرایند بهبود پس از این عمل جراحی حدود ۱ تا ۳ ماه زمان می برد. پیش از بهبود کامل نمی توان عمل کاشت ایمپلنت را انجام داد.

در هر صورت تشخیص اینکه آیا شما کاندید مناسبی برای شروع فرآیند کاشت ایمپلنت هستید یا خیر و نیاز به عمل جراحی پیوند استخوان دارید توسط دندانپزشک و ایمپلنتولوژیست یا جراح دندان تعیین می شود.

این مرحله یک فرآیند طولانی مدت است و اگر تراکم استخوان کافی داشته باشید و دندان لثه شما بهبود یابد طی یک یا چند هفته دندانپزشک تاریخ کاشت ایمپلنت را مشخص خواهد کرد. گاهی اوقات نیز ممکن است ماهها زمان ببرد تا برای کاشت ایمپلنت آماده شوید.

انجام عمل کاشت فیکسچر یا پایه ایمپلنت تفاوت چندانی با عمل های جراحی دیگر ندارد. ابتدا دندانپزشک، ناحیه مورد نظر را بی حس کرده و شروع به دریل کردن استخوان فک شما به منظور کاشت پایه های ایمپلنت می کند. این فرآیند ممکن است پس از اتمام برای شما ایجاد درد و ناراحتی کند که در این شرایط دندانپزشک مسکن هایی را برای شما تجویز می کند تا آن ها را مصرف کنید.

معمولا طی چند هفته دندان پزشک از شما می خواهد که برای چکاپ صحیح بودن نحوه جوش خوردن ایمپلنت دندانبه مطب مراجعه کنید. به این ترتیب در صورتی که مشکلی حین مدت زمان جوش خوردن فیکسچر با استخوان فک ایجاد شود؛ دندانپزشک آن را تشخیص داده و برطرف میکند. به منظور ریکاوری سریع تر معمولاً دندان پزشک از بیمار را می خواهد تا غذا های نرم و مایعات بیشتری بنوشند تا طی چند هفته فرایند جوش خوردن ایمپلنت به استخوان فک تکمیل شود.

فرایند نهایی شامل جایگزین کردن تاج دندان مصنوعی موقتی با پروتز دندان مصنوعی اصلی به اندازه مرحله اولیه دردناک نیست چون نیازی به دریل کردن ندارد و فقط برش های سطحی روی لثه ایجاد می شود.

کاشت ایمپلنت دنداندر کل چقدر طول میکشد؟

اگر بخواهید کل فرایند کاشت ایمپلنتبه طور صحیح انجام بگیرد و دوام و طول عمر مناسبی داشته باشد باید حدود ۶ تا ۸ ماه برای آن وقت بگذارید.

با وجود اینکه ایمپلنت های دندانی یک روزه در حال حاضر گزینه مناسبی به نظر می رسد اما توصیه دندانپزشکان به بیماران این است که اگر می‌توانند از روش کاشت ایمپلنت استاندارد استفاده کنند؛ چون مدت زمان چند ماه انتظار برای تکمیل فرایند جوش خوردن فیکسچر با استخوان فک به دوام و طول عمر افزایش ایمپلنت دندانکمک بسزایی می کند.

مدت زمان ریکاوری پس از عمل کاشت ایمپلنت دندانچقدر است؟

مدت زمان ریکاوری پس از عمل جراحی ایمپلنت دندانبستگی به شرایط فیزیکی هر فرد؛ تعداد دندان های ایمپلنت شده و نحوه مدیریت فرد و مراقبت او از از ایمپلنت ها طی فرآیند ریکاوری دارد. ۹۹ درصد موارد کاشت ایمپلنت تحت بیهوشی کامل همراه با بی حسی موضعی در ناحیه کاشت ایمپلنت انجام میگیرد.

در صورتیکه فرایند کاشت ایمپلنت ساده بدون نیاز به پیوند استخوان یا لیفت سینوس انجام بگیرد معمولاً درد و ناراحتی یا تورم پس از انجام عمل جراحی بیمار را ناراحت نخواهد کرد و به سرعت برطرف خواهد شد.

معمولاً بیماران می توانند با کمی احساس درد و ناراحتی کارهای روزمره خود را انجام دهند و با رعایت رژیم غذایی به مدت چند روز و حفظ بهداشت دهان و دندان با نخ دندان کشیدن و مسواک زدن طبق دستورالعمل پزشک دوره ریکاوری را با به راحتی طی کنند.

در اکثر موارد عوارض جانبی مانند تورم، احساس درد کبودی و ناراحتی طی چند روز پس از عمل جراحی کاشت ایمپلنت از بین میرود که تمام این عوارض را می توان در چند روز اول ایه با دارو های مناسب کنترل کرد. پس بهتر است به دستورات دندانپزشک در خصوص نحوه مراقبت و مصرف داروها به طور کامل توجه کنید بعد از حدود ۷ تا ۱۰ روز بیمار میتواند به رژیم نرمال خود برگردد. بنابراین بهتر است بیمار به مدت شش هفته پس از عمل جراحی کاشت ایمپلنت رژیم غذایی نرمال خود را ادامه دهد.

در صورتی که نیاز به پیوند استخوان یا بافت نرم در محل کاشت ایمپلنت داشته باشید احتمال مشاهده تورم وجود خواهد داشت و دندان پزشک برای شما یک رژیم مراقبتی و دارویی پس از انجام عمل جراحی تجویز خواهد کرد تا دوره ریکاوری را راحت تر بگذرانید.

چه عواملی تاثیر منفی روی بهبود ایمپلنت دندانو طولانی تر شدن دوران ریکاوری آن دارد؟

دوره ریکاوری پس از کاشت ایمپلنتبه شدت به سبک زندگی فرد بستگی دارد. به عنوان مثال اگر بیمار سیگاری باشد باید به مدت حداقل یک هفته سیگار کشیدنرا کنار بگذارد و تا جایی که می‌تواند در هفته‌های بعد آن را به حداقل برساند. سیگار کشیدن پس از عمل جراحی ایمپلنتمدت زمان ریکاوری را به طور قابل توجهی افزایش داده و اثرات منفی زیادی روی فرآیند بهبود جوش خوردن استخوان با فیکسچر و یا جوش خوردن استخوان با گرفت استخوانی پس از پیوند خواهد داشت.

زمان ریکاوری ایمپلنت دندان و فرایند بهبود یافتن آن با عواملی مانند سیگار کشیدن، رژیم غذایی ضعیف مصرف بیش از حد الکل و عدم رعایت بهداشت دهان و دندان مانند خودداری از مسواک زدن منظم طولانی تر خواهد شد. حفظ بهداشت دهان و دندانو مراقبت در خانه برای ریکاوری سریع تر ضروری است و چون از ایجاد پلاک، عفونت اطراف بافت لثه و اطراف ایمپلنتجلوگیری می کند. دندان پزشک معمولاً بهترین روش مراقبت از ایمپلنتها را پس از کاشت به شما توصیه خواهد کرد. بهتر است این توصیه ها را جدی بگیرید.

ونیر های دندانیلایه نازکی از مواد پرسلین یا کامپوزیت هستند که به دلخواه از لحاظ رنگ، شکل، اندازه و ظاهر کلی به نحوی شکل داده می شوند که عیوب ظاهری دندان های بیمار را پوشانده و طرح لبخند او را اصلاح کنند.

با نصب مناسب ونیر های دندانی ظاهر دندان ها و طرح لبخند بهبود قابل توجهی خواهد یافت. دو نوع اصلی ونیر دندانی وجود دارد: پرسلین و کامپوزیت. هر دو روش در صورت نصب صحیح، نتیجه فوق‌العاده‌ای دارند. اما سوال اکثر افرادی که می خواهند از ونیرهای دندانی استفاده کنند این است که تفاوت بین این دو چیست است و چطور می توان تشخیص داد که کدام یک انتخاب بهتری است:

لمینت سرامیکی یا کامپوزیت ونیر؟

پیش از انتخاب نوع ونیر دندانابتدا باید تشخیص دهید کدام روش ونیر دندانی برای شما مناسب است. همه نوع ونیری برای تمام دندان ها مناسب نیست؛ بلکه فاکتورهای مختلفی در موفقیت این روش دندانپزشکی زیباییموثر است.

به طور کلی هر دو نوع ونیر دندان زمانی موثر اند که برای در موارد زیر به کار روند:

1. اصلاح دندان هایی که شکسته اند

2. اصلاح شکل ظاهری دندان هایی که لب پر شده و یا با سایر دندان ها متفاوتند

3. سفید کردن دندان هایی که زرد شده اند و یا تغییر رنگ دادند

4. بلندتر کردن دندان های که نسبت به سایرین کوتاه تر به نظر می رسند

5. دندان هایی که کج درآمده اند

6. دندان‌هایی که فاصله نسبتاً زیادی بین آنها وجود دارد

​

در چه صورت نمی‌توان از ونیرهای دندانی استفاده کرد؟

• پوسیدگی و بیماری لثه: در این شرایط بیمار ابتدا باید بیماری های دهان و دندان را درمان کرده و سپس اقدام به نصب لمینت نماید.

• خالی بودن جای دندان یا از بین رفتن بیش از ۸۰ درصد از یک دندان: در این شرایط باید از روش‌های دیگری مانند نصب تاج دندان، بریج یا ایمپلنت دنداناستفاده کرد.

• دندان‌هایی که جابجایی زیادی داشته باشند و یا تغییر زاویه آنها بسیار زیاد باشد نیز باید با درمان ارتودنسی سر جای خود برگردند.

• داشتن عاداتی مانند دندان قروچه کردن یا ساییدن دندان ها به هم می تواند به راحتی موجب شکستن و لب پر شدن ونیر های دندانی شود. بنابراین پیش از اقدام به نصب لمینت ها باید این عادت را ترک کنید و یا از راه حل هایی مانند محافظه شب روی دندان ها استفاده کنید.

با درنظر گرفتن تمام این شرایط اگر تشخیص دادید که انتخاب ونیر دندانروش و راه حل مناسبی برای شماست باید تصمیم بگیرید که می خواهید از ونیر لمینت سرامیکی استفاده کنید یا کامپوزیت ونیر؟ این انتخاب بستگی به عوامل مختلفی مانند زمان، بودجه، نوع شغل و موارد دیگر دارد. پیش از توضیح این عوامل بهتر است ابتدا با انواع ونیرهای دندانی آشنا شوید:

کامپوزیت ونیر

نصب ونیر کامپوزیت معمولا طی یک جلسه انجام می‌گیرد و شکل دادن آن روی دندانها توسط دندانپزشک تکمیل می شود. کامپوزیت به صورت لایه هایی روی دندان قرار گرفته و به شکل و قالب مناسب در طرح، اندازه و ظاهر مناسب با سایر دندان های بیمار طراحی می شود. در نهایت هر لایه کامپوزیت توسط نور لیزر سخت می شود. زمانی که تمام کامپوزیتها روی دندان شکل گرفت باید صیقل داده شده و به ساختار دندان پیوند بخورد.

به طور معمول بخش کوچکی از ساختار دندان تراشیده می‌شود تا رزین کامپوزیت به شکل مطلوب بدون اینکه در ظاهر دندان تغییر ناخوشایندی ایجاد کند؛ روی دندان نصب شود. چون میزان مینای دندانی که برای نصب کامپوزیت باید تراشیده شود بسیار کمتر از لمینت هاست؛ روش کم تهاجمی تر و محافظه کارانه تر است. به طوریکه هر زمانی که بیمار نخواهد از ونیرهای کامپوزیت استفاده کند می تواند آنها را از روی دندان ها پاک کرده و مجددا از دندانهای طبیعی خود استفاده کند.

ونیر های کامپوزیت در چه شرایطی بیشترین مزیت را نسبت به لمینت سرامیکی دارند؟

کامپوزیت ونیردر مواردی که دندانها نیاز به اصلاحات جزئی دارند مورد استفاده قرار می گیرند. اصلاحات جزئی می تواند شامل لب پر شدن دندان های طبیعی، عدم تراز دندان ها و تغییر رنگ آن ها باشد.

چرا دندانپزشکان اغلب ونیر لمینیت سرامیکی را به جای کامپوزیت پیشنهاد می دهند؟

اگر میخواهید ترمیم دندان شما با ونیر ها برای تمام عمر باقی بماند و ظاهر و کیفیتی کاملاً طبیعی داشته باشد اکثر دندانپزشکان و لمینیت پرسلین را به شما توصیه خواهند کرد. چون مواد پرسلین به علت قابلیت بازتاب نوری که دارند کاملا شبیه دندان های طبیعی به نظر می رسند. این خصوصیت سرامیک ها در ونیرهای کامپوزیت وجود ندارد. حتی اگر کسی از فاصله خیلی نزدیک به دندان های شما نگاه کند نمی تواند تشخیص دهد که از لمینیت های سرامیکیای استفاده کرده اید.

آیا رنگ کامپوزیت ونیر پس از مدتی تغییر می کند؟

رنگ لمینت پرسلینو کامپوزیتونیر در ابتدا کاملا مطابق با سایر دندان های طبیعی فرد انتخاب می شود. اما چون رزین کامپوزیت به عنوان یک ماده پرکننده طی سال های قبل مورد استفاده قرار میگرفته ماده ای متخلخل است و امکان زرد شدن آن نسبت به پرسلین بسیار بیشتر است. در حالی که لمینت سرامیکی نسبت به زرد شدن با مواد غذایی کاملا مقاوم است این خصوصیات در کامپوزیت ونیر وجود ندارد و آنها به راحتی از رنگدانه های موجود در غذاها و نوشیدنی ها یا در اثر کشیدن سیگار تغییر رنگ می دهند.

آیا دوام ونیر لمینیت نسبت به ونیر کامپوزیت بیشتر است؟

یکی از مزایای ونیر پرسلین نسبت به کامپوزیت ونیر دوام و طول عمر آن است است. زمانی که لمینت سرامیکی به دندان شما متصل شد؛ با استحکام بسیار بالا به ساختار دندان پیوند می خورد. این اتصال برای چندین سال مستحکم باقی می ماند. طبق آمارهای به دست آمده در صورتی که فرد به درستی از لمینیت های سرامیکی مراقبت کند می تواند ۱۰ تا ۱۵ سال از داشتن لبخندی زیبا بدون نیاز به تعویض لمینت های سرامیکی لذت ببرد.

چرا هزینه بیشتری برای لمینیت سرامیکی نسبت به کامپوزیت ونیز باید بپردازیم؟

هرچند ونیرهای پرسلین هزینه بالاتری نسبت به کامپوزیت ونیر دارند؛ اما دوام و طول عمر بیشتر آنها و زیبایی قابل توجهی که در مقایسه با کامپوزیت ها دارند ارزش هزینه کردن آنها را دارد.

تفاوت هزینه نصب ونیر کامپوزیت و طراحی و ساخت لمینت سرامیکیبه ‌علت زمانی است که در لابراتوار صرف طراحی و ساخت دقیق هر لمینت سرامیکی طبقه قالبی که دندانپزشک گرفته است می شود. بر خلاف ونیرهای کامپوزیت که مستقیماً توسط دندانپزشک طی یک جلسه به دندان ها پیوند می خورند ونیرهای پرسلین توسط تکنسین در در لابراتور ساخته می شوند؛ به همین علت ظاهر، رنگ، شکل و اندازه آنها با دقت و مهارت بیشتری طراحی و ساخته می شود. از طرف دیگر مواد پرسلین بسیار مقاوم تر از رزین کامپوزیت هستند و به همین علت هزینه نصب یک واحد کامپوزیت نصف یک واحد لمینت است. اما دوام طول عمر آن نیز به همان نسبت کمتر است.

​

چرا لمینیت ها را نمی توان مانند کامپوزیت از روی دندان ها برداشت؟

از هزینه بالا تر لمینت پرسلینکه بگذریم یکی دیگر از معایب آن نسبت به ونیر کامپوزیتغیرقابل بازگشت بودن آن است. در صورتی که یک یا چند ونیر پرسلین بشکند و یا لب پر شود نمی توان آن را ترمیم کرد و کل ونیر ها باید تعویض شوند.

لیمینت سرامیکی بهتر است یا ونیر کامپوزیت؟

لمینت سرامیکیمعمولاً برای نواقص ظاهری دندان که جدی تر باشند مورد استفاده قرار می گیرند. به عنوان مثال اگر فاصله بین دندان های تان خیلی زیاد است و یا چند دندان خیلی کوتاه دارید که می خواهید طول آن ها را بلند تر کنید؛ انتخاب لمینت سرامیکی برای شما مناسب تر است.

اما در صورتی که دندان های شما نیاز به اصلاح جزئی دارند و بودجه مالی شما نیز محدود است؛ بهتر است از ونیر کامپوزیتاستفاده کرده و طی یک جلسه از اصلاح طرح لبخندخود لذت ببرید. البته همانطور که ونیر های کامپوزیت ارزانتر هستند مقاومت آنها در برابر ضربه، خوردن چیز های سفت و تغییر رنگ نیز نسبت به لمینت سرامیکیکمتر اس.ت بنابراین در صورتی که گزینه کامپوزیت ونیر را انتخاب کردید باید مراقبت بیشتری نیز از آنها داشته باشید.

هزینه نصب لمینیت های سرامیکیحدوداً دو برابر کامپوزیت ونیر است و زمان طراحی و ساخت بیشتری نیز نیاز دارد. با با این وجود مقاومت لمینت سرامیکی در برابر زرد شدن، ولب پر شدن یا ترک خوردن بسیار بیشتر است و تحت فشار ساییده نمی شود. رنگ آن ثابت است و از لحاظ زیبایی ظاهر فوق‌العاده‌ای دارد.

مقایسه ونیر لمینت سرامیکی و کامپوزیت ونیر

ونیر کامپوزیتچه به صورت مستقیم و چه غیر مستقیم و همچنین ونیرهای پرسلین همگی برای برطرف کردن مشکلات ظاهری دندان طراحی شده اند. تقریبا مشکلات ظاهری که هر دو نوع ونیر می‌توانند برطرف کنند مشابه است. اما به طور کلی می توان گفت عیوب جدی تر و عمیق تر توسط لمینت های سرامیکی بهتر پوشش داده می شوند و کامپوزیت ها معمولاً برای اصلاح نواقص جزئی تر به کار می روند.

با وجود اینکه هدف هر دو روش مشابه است اما تفاوت های اساسی نیز از لحاظ سرعت، نصب، کیفیت، دوام و طول عمر و هزینه بین کامپوزیت ونیر و لمینتونیر وجود دارد.

برای بررسی هر کدام از این عوامل و انتخاب راه حل صحیح برای پوشش دادن و نواقص ظاهری دندان های خود ابتدا بهتر است با فرایند طراحی ساخت و نصب ونیرهای دندانی آشنا شوید.

دو روش برای اعمال ونیر وجود دارد: مستقیم و غیرمستقیم

در فرایند مستقیم کامپوزیت ونیر توسط دندانپزشک روی همان صندلی مطب روی دندان های بیمار انجام می گیرد. در این روش ونیر مستقیماً روی دندانها لایه گذاری شده، شکل داده می‌شود و در محل مناسب خود توسط لیزر سخت می گردد.

بنابراین فقط کافی است که یک جلسه درمانی با دندانپزشک خود تنظیم کنید و بدون تراشیدن مینای دندان و بدون انتظار برای ساخته شدن ونیر ها در لابراتوار طی یک جلسه همه چیز را تکمیل کنید.

ونیرهای غیر مستقیم در سه مرحله نصب می شوند:

در مرحله اول دندانپزشکی دندان های شما را آماده کرده و بخشی از مینای دندان را می تراشد تا فضای کافی برای نصب کامپوزیت ها آماده شود. سپس قالبی از دندان های شما به لابراتوار فرستاده می شود تا کامپوزیت ونیر ها طبق آن ساخته شوند. این قالب ممکن است توسط مواد فیزیکی یا به صورت اسکن دیجیتالی تهیه گردد. رنگ و سایه دندان شما نیز دقیق مطابق با سایر دندانهای طبیعی انتخاب می گردد. اگر بخواهید فقط چند دندان جلویی خود را کامپوزیت کنید معمولاً دندان پزشک توصیه می کند که سایر دندان های خود را با روش های دیگر سفید کنید تا رنگ ونیر تطابق و بهتری با دندان هایتان داشته باشد. سپس ونیر موقتی به شما داده می شود تا در مدتی که ونیر های اصلی در حال ساخت هستند از آنها استفاده کنید. در مرحله دوم ونیرهایی که در آزمایشگاه ساخته شده برای دندانپزشک ارسال می‌شود. در مرحله سوم دندانپزشک ونیروهای موقتی را برداشته و ونیرهای جدید را به دندانهای شما پیوند می دهد. سپس مطمئن می شود که نحوه گاز زدن و جویدن شما تاثیر نامطلوبی روی دندان های جدید نداشته باشد.

نصب ونیرهای کامپوزیت به صورت مستقیم و غیر مستقیم انجام می گیرد درصورتیکه نصب ونیر های پرسلین فقط به صورت غیرمستقیم همانطور که در بالا توضیح داده شد امکان پذیر است.

مقایسه سرعت نصب ونیر ها

سرعت نصب ونیر ها بستگی به روش اتصال آنها دارد. در روش غیر مستقیم تفاوت زمانی چندانی بین کامپوزیت و لمینت وجود ندارد. چون تقریباً هر دو در یک زمان از آزمایشگاه پس از طراحی به مطب دندانپزشکی ارسال می شوند که بستگی به شرایط کاری آزمایشگاه این زمان ۳ تا ۵ روز طول می کشد هر چه تعداد ونیرهایی که سفارش داده اید بیشتر باشد مدت زمان انتظار نیز طولانی تر خواهد بود.

ونیر های کامپوزیت از لحاظ سرعت نصب این مزیت را دارند که می‌توانند با روش مستقیم روی دندانها طی یک جلسه نصب شود و بیمار نیازی ندارد که حدوداً یک هفته منتظر ارسال ونیر های ساخته شده از لابراتوار باشد. بنابراین روش نصب مستقیم ونیر کامپوزیت، سریعترین روش موجود برای ونیر دندان است.

کیفیت و طول عمر

شکی نیست که کیفیت و طول عمر ونیر های پرسلین بسیار بیشتر از کامپوزیت ونیر است. به زبان ساده می‌توان گفت لمینت های سرامیکی موادی با دوام تر مقاوم تر و زیباتر از رزین های کامپوزیت هستند.

آمارها نشان داده که کامپوزیت ها دوام و طول عمر حدود سه تا پنج سال دارند در صورتی که لمینیت های سرامیکی به طور قابل توجهی بیشتر عمر کرده و دوام آنها بین ۱۰ تا ۱۵ سال است.

مقاوم بودن

لمینت های سرامیکی نسبت به ترک خوردن یا لب پر شدن مقاومند در صورتیکه ونیر های کامپوزیت به راحتی آسیب می بینند و ممکن است در اثر سایش به مرور زمان از بین بروند. در صورتی که ونیرهای پرسلین در برابر سایش مقاوم ترند و در صورتی که به درستی از آنها مانند دندان طبیعی مراقبت شود چندین دهه روی دندانهای بیمار باقی می مانند.

مزیت دیگر لمینت های سرامیکی، مقاومت آنها در برابر زرد شدن است است. در حالی که رزین های کامپوزیت تا حدودی متخلخل هستند و به راحتی مواد رنگی را به خود جذب می کنند. لمینت های پرسلین حتی چندین سال پس از از نصب شدن روی دندان ها نیز تغییر رنگ نمی دهند. در صورتی که رزین کامپوزیت را به‌عنوان ونیر دندانی انتخاب کنید باید در خوردن و نوشیدن مواد غذایی رنگی دقت کافی و مراقبت مناسب را داشته باشید.

معمولاً دندانپزشکان به افرادی که رزین کامپوزیت نصب کردند توصیه می کنند که از خوردن چای، قهوه، نوشیدنی های الکلی و غیره و سیگار کشیدن خودداری کنند. چون لمینیت های سرامیکی در آزمایشگاه لعاب کاری میشود تخلخل های موجود در آنها از بین می رود. لعاب کاری موجب می شود ونیر های لمینت سرامیکی رنگ سفید طبیعی دندان ها را داشته باشند و دوام و طول عمر آن ها را نیز افزایش می دهد.

تفاوت هزینه کامپوزیت ونیر نسبت به پرسلین

به جز سرعت در نصب، مزیت کامپوزیت ها نسبت به لمینت های سرامیکی در خصوص هزینه نیز قابل توجه است. به طور کلی می توان گفت کامپوزیت ونیر مقرون به صرفه تر است چون هزینه نصب یک واحد کامپوزیت تقریباً نصف یک واحد لمینت سرامیکی است. کامپوزیت هایی که با روش مستقیم نصب می شوند ارزان ترند چون در این شرایط نیازی به فرستادن آنها به لابراتوار و هزینه اضافی بابت ساخت آنها نمی باشد.

بنابراین روش مستقیم نصب کامپوزیت ونیر نه تنها سرعت فرآیند نصب را نسبت به لمینیت سرامیکی افزایش می دهد؛ بلکه موجب کاهش هزینه نصب این نوع ونیر دندان نیز می شود.

​

جمع بندی: ونیر لمینیت یا ونیر کامپوزیت؟

در صورتی که به دنبال یک روش سریع و ارزان می گردید که بتواند طرح لبخند شما را اصلاح کند انتخاب کامپوزیت ونیر برای شما مناسب است. اما در نظر داشته باشید که کامپوزیت به اندازه لمینت سرامیکی زیبایی فوق العاده ای ندارد؛ دوام و طول عمر آن بسیار کمتر است و مقاومت کمتری نیز در برابر ساییدگی، زرد شدن و ضربه دیدن دارد.

شنیدن این نکته هم خالی از لطف نیست که برخی دندانپزشکان اعتقاد دارند افرادی که سن کمتری دارند، چون با کامپوزیت ونیر دندان هایشان تراش نمی خورد، کاندیدای بهتری برای کامپوزیت ونیر هستند ولی افرادی که بالای ۴۰ سال دارند، لمینیت برای آنها می تواند کاربردی تر باشد.

ضمنا با توجه به شرایط برخی دندان ها امکان انجام کامپوزیت ونیر وجود ندارد. معمولا برای دندان های که نیاز به ارتودنسی دارند و خیلی به صورت ردیف در لثه قرار نگرفته اند معمولا نمی توان به راحتی کار های زیبایی انجام دهند و نیاز به ویزیت پزشک متخصص می باشد.

اما به هر حال اگر هزینه برایتان مطرح نیست بهتر است عیوب ظاهری دندان را با لمینیت های سرامیکی بپوشانید و یک عمر از داشتن لبخندی زیبا و جذاب لذت ببرید.